14 januari en we zijn inmiddels drie dagen terug in het ouderlijk huis van mijn vriend, om hier gezamenlijk vanaf vandaag het oogstfeest pongel pongel te vieren. Wanneer ik vraag wat dit precies inhoudt krijg ik verschillende antwoorden. Het eerste wat ik hoor, is dat het een feest is met veel geluiden, keiharde muziek, die ik waarschijnlijk niet kan waarderen. Ten tweede hoor ik dat er soms met koeien wordt gerend en wanneer ik de spirituele vriend van mijn vriend moet geloven is dit feest vooral geweid aan het uiten van gedachten en gevoelens die anders onder de plank worden geschoven. Er zal dus net als met het devali festival veel kleur, gelach, gedans te zien zijn. Daarnaast staat natuurlijk het eten weer centraal. Al in de vroege ochtend, wanneer we net uit de slaap komen, komen er al familieleden van 200 km verderop, die een nacht in de bus hebben gezeten om hier te komen feesten.
De cultuur van altijd maar,door is hier goed merkbaar. De muziek is inderdaad sinds gisteren keihard via speakers over de straten hoorbaar. Gelukkig duurde het gisteren tot ongeveer 21.00. Ik kan me er beter aan over geven, want anders heb ik er echt last van. Zo is ook het gezegde: Of je hebt niets met India of je adoreert het, maar het is zeker een kwestie van overgave. De familieleden zitten naast ons bed, dat overigens voor mij de bank is en voor mijn vriend de grond en kletsen over en weer. Daarna is het voor mij even privacy, althans dat denk ik, ik wil me douchen en de aansluitende kamer is even op slot, maar er word wel 4 x op de deur geklopt. Iedereen loopt deze kamer ook in en uit, omdat het een kamer is die multifunctioneel wordt gebruikt. Zo zit nu ook de vriend weer bij ons en had hier gisteravond ook een goede uitleg over de Indiase cultuur en de problemen die de meeste Indiase mensen ervaren. Ooit was India een rijke cultuur met veel spirituele meesters. Door de overheersing van verschillende volkeren heeft de slavernij vooral de gedachten van de bevolking gevormd en kiest men na de overheersing van als laatste de Engelsen, niet direct voor de ontwikkeling van spiritualiteit, maar kopieert wat er eerder is geweest. Veel mensen worden vanuit het kastesysteem en het gearrangeerde huwelijk niet direct op het pad van een onafhankelijke geest gezet. Zoals de westerse cultuur het afzetten van de puber tegen de ouders als een gezond onderdeel ziet om een eigen weg in het leven te bewandelen, hebben jonge mensen hier niet veel vrijheid. Je moet wel een zeer eigenzinnige geest hebben om die weg wel te bewandelen, want wat mensen over je denken en praten is hier van groot belang. Zo mag ik ook niet met blote armen lopen buiten, omdat liefde in de vorm van elkaar aanraken en kussen en vrouwelijke vormen niet openlijk mogen worden getoond Ik kan wel met iedereen buiten een praatje houden, want iedereen is nieuwsgierig naar elkaar en zeker naar een westerse vrouw die er anders uitziet. Kinderen lopen dan lachend achter mij aan en vrouwen zijn oprecht nieuwsgierig en willen graag dat je even een foto met ze maakt of een kop thee met ze drinkt. Er zijn wel verschillen natuurlijk, maar je bent snel verenigd met de bevolking. Ik respecteer de cultuur, maar probeer hier en daar mijn authenticiteit van een vrije geest niet geheel weg te duwen, dus doe ik een sjaal om mijn schouders en kan ik mijn borsten gedeeltelijk bedekken, maar op gegeven moment geef ik het wel de ruimte en voel ik me even vrij, wanneer mensen me blijven aanstaren. Ontwikkeling komt te paard en gaat te voet. Dus ik hoop maar dat ik één van de paarden ben die een aantal meiden en vrouwen zal gaan mennen. In het nichtje van mijn vriend zie ik een goede mogelijkheid, ze kijkt me op een manier aan waaruit haar fascinatie blijkt.
Deze beschrijving,is dus de mentaliteit van een dorpsgeest, maar Auroville heeft daarentegen gelukkig met zijn wereldse mentaliteit een geheel vrije geest en kan je je gedragen en uiten zoals je wilt. De meesten zijn wel stil en naar binnen gekeerd, met een lach op het gezicht en in open contact. In Auroville zoeken mensen de spiritualiteit en vorm van samenleven die je ook in de Westerse wereld niet zo maar tegenkomt. Er is nauwelijks sprake van stress, doordat het leven ook hier meer organisch verloopt en nut en noodzaak aan de spiegel van de ziel wordt gereflecteerd. Het komt bij mij soms over alsof mensen nog in de jaren 70 leven, met de brommertjes die ook uit die tijd stammen, maar er is een hoog level van begrip en samenleven, waar mensen jong en oud open staat voor elkaars ervaringen en zoektocht naar de zin van het leven. Vandaar dat er ook veel aandacht is voor de ontwikkelingen van nieuwe ecologische systemen en het duurzaam leven al door middel van voedsel die ook biologisch dynamisch wordt geteeld en bereid waarneembaar is. Eenvoudige behuizing in een natuurrijke omgeving, waarin het geldsysteem zich beroept op een gemeenschapseconomie, waarin je zelf nauwelijks verdient, maar werkt voor de gemeenschap is verder één van de grondslagen van de visie van Auroville. Daarnaast kan je met yoga, ayurveda, verschillende vormen van massage, dans, creatieve activiteiten, het volgen van lezingen en films over the Mother en Sri Aurobindo veel hoogstaande kennis opdoen. In Auroville komen de beste ayurvedische masseurs, specialisten en heeft het hiervoor genoemde aanbod een zeer hoge kwaliteit. Auroville zelf heeft ook een systeem waar je je eerst moet bewijzen en een speciale bijdrage moet leveren, voordat je werkelijk Aurovilliaan kunt worden. Op dit moment zou ik niet langer dan een half jaar hier kunnen wonen, maar wanneer ik voor het pad van Aurovilliaan kies, zou ik me door een eigen bijdrage aan Auroville, als buitenlander kunnen vestigen.
Terug naar het pongel pongel festival. Het grootste gedeelte zijn we ontvlucht, door vanmiddag even met een groepje mensen met een taxi naar een naburig dorp te reizen. Doel van de reis was dat er een plastic zwembad kon worden bekeken, die we op het dak willen installeren voor de komende toeristen. Maar helaas vinden we alleen een plastic kinderbadje en hebben we veel plezier omdat we nog enkele leuke kleine cadeautjes voor het pongel feest kunnen kopen. Ik grijp de gelegenheid aan, om voor de zwangere nicht van mijn vriend een paar leuke baby cadeautjes te kopen. Bij thuis komst loopt iedereen vol plezier door elkaar, de muziek van buiten op de straat dringt nog steeds hard in het huis door,de maaltijd word met een aantal vrouwen bereid en we worden weer voorzien van heerlijke chappati's met linzenchutney. Ik kreeg daarvoor nog een ohm- en ach-tatoe op mijn beide handen getekend. Heerlijk om dat door mijn nichtje die me daarvoor ook nog even masseert, op de stoep voor het huis, te laten doen. Ik heb nog nooit zo stilzwijgend met 2 jonge vrouwen kunnen genieten als hier in India. Terwijl het nu al over half tien in de avond is, kan ik op het dak een drama spektakel van een naburig podium bekijken. Alle 4 familieleden blijven vannacht slapen en de vrienden die nog even langs kwamen met hun kind, hebben net ook de chappati op en zijn richting huis vertrokken. Wanneer ik vanavond zal kunnen slapen is mij nog niet geheel duidelijk.....
De cultuur van altijd maar,door is hier goed merkbaar. De muziek is inderdaad sinds gisteren keihard via speakers over de straten hoorbaar. Gelukkig duurde het gisteren tot ongeveer 21.00. Ik kan me er beter aan over geven, want anders heb ik er echt last van. Zo is ook het gezegde: Of je hebt niets met India of je adoreert het, maar het is zeker een kwestie van overgave. De familieleden zitten naast ons bed, dat overigens voor mij de bank is en voor mijn vriend de grond en kletsen over en weer. Daarna is het voor mij even privacy, althans dat denk ik, ik wil me douchen en de aansluitende kamer is even op slot, maar er word wel 4 x op de deur geklopt. Iedereen loopt deze kamer ook in en uit, omdat het een kamer is die multifunctioneel wordt gebruikt. Zo zit nu ook de vriend weer bij ons en had hier gisteravond ook een goede uitleg over de Indiase cultuur en de problemen die de meeste Indiase mensen ervaren. Ooit was India een rijke cultuur met veel spirituele meesters. Door de overheersing van verschillende volkeren heeft de slavernij vooral de gedachten van de bevolking gevormd en kiest men na de overheersing van als laatste de Engelsen, niet direct voor de ontwikkeling van spiritualiteit, maar kopieert wat er eerder is geweest. Veel mensen worden vanuit het kastesysteem en het gearrangeerde huwelijk niet direct op het pad van een onafhankelijke geest gezet. Zoals de westerse cultuur het afzetten van de puber tegen de ouders als een gezond onderdeel ziet om een eigen weg in het leven te bewandelen, hebben jonge mensen hier niet veel vrijheid. Je moet wel een zeer eigenzinnige geest hebben om die weg wel te bewandelen, want wat mensen over je denken en praten is hier van groot belang. Zo mag ik ook niet met blote armen lopen buiten, omdat liefde in de vorm van elkaar aanraken en kussen en vrouwelijke vormen niet openlijk mogen worden getoond Ik kan wel met iedereen buiten een praatje houden, want iedereen is nieuwsgierig naar elkaar en zeker naar een westerse vrouw die er anders uitziet. Kinderen lopen dan lachend achter mij aan en vrouwen zijn oprecht nieuwsgierig en willen graag dat je even een foto met ze maakt of een kop thee met ze drinkt. Er zijn wel verschillen natuurlijk, maar je bent snel verenigd met de bevolking. Ik respecteer de cultuur, maar probeer hier en daar mijn authenticiteit van een vrije geest niet geheel weg te duwen, dus doe ik een sjaal om mijn schouders en kan ik mijn borsten gedeeltelijk bedekken, maar op gegeven moment geef ik het wel de ruimte en voel ik me even vrij, wanneer mensen me blijven aanstaren. Ontwikkeling komt te paard en gaat te voet. Dus ik hoop maar dat ik één van de paarden ben die een aantal meiden en vrouwen zal gaan mennen. In het nichtje van mijn vriend zie ik een goede mogelijkheid, ze kijkt me op een manier aan waaruit haar fascinatie blijkt.
Deze beschrijving,is dus de mentaliteit van een dorpsgeest, maar Auroville heeft daarentegen gelukkig met zijn wereldse mentaliteit een geheel vrije geest en kan je je gedragen en uiten zoals je wilt. De meesten zijn wel stil en naar binnen gekeerd, met een lach op het gezicht en in open contact. In Auroville zoeken mensen de spiritualiteit en vorm van samenleven die je ook in de Westerse wereld niet zo maar tegenkomt. Er is nauwelijks sprake van stress, doordat het leven ook hier meer organisch verloopt en nut en noodzaak aan de spiegel van de ziel wordt gereflecteerd. Het komt bij mij soms over alsof mensen nog in de jaren 70 leven, met de brommertjes die ook uit die tijd stammen, maar er is een hoog level van begrip en samenleven, waar mensen jong en oud open staat voor elkaars ervaringen en zoektocht naar de zin van het leven. Vandaar dat er ook veel aandacht is voor de ontwikkelingen van nieuwe ecologische systemen en het duurzaam leven al door middel van voedsel die ook biologisch dynamisch wordt geteeld en bereid waarneembaar is. Eenvoudige behuizing in een natuurrijke omgeving, waarin het geldsysteem zich beroept op een gemeenschapseconomie, waarin je zelf nauwelijks verdient, maar werkt voor de gemeenschap is verder één van de grondslagen van de visie van Auroville. Daarnaast kan je met yoga, ayurveda, verschillende vormen van massage, dans, creatieve activiteiten, het volgen van lezingen en films over the Mother en Sri Aurobindo veel hoogstaande kennis opdoen. In Auroville komen de beste ayurvedische masseurs, specialisten en heeft het hiervoor genoemde aanbod een zeer hoge kwaliteit. Auroville zelf heeft ook een systeem waar je je eerst moet bewijzen en een speciale bijdrage moet leveren, voordat je werkelijk Aurovilliaan kunt worden. Op dit moment zou ik niet langer dan een half jaar hier kunnen wonen, maar wanneer ik voor het pad van Aurovilliaan kies, zou ik me door een eigen bijdrage aan Auroville, als buitenlander kunnen vestigen.
Terug naar het pongel pongel festival. Het grootste gedeelte zijn we ontvlucht, door vanmiddag even met een groepje mensen met een taxi naar een naburig dorp te reizen. Doel van de reis was dat er een plastic zwembad kon worden bekeken, die we op het dak willen installeren voor de komende toeristen. Maar helaas vinden we alleen een plastic kinderbadje en hebben we veel plezier omdat we nog enkele leuke kleine cadeautjes voor het pongel feest kunnen kopen. Ik grijp de gelegenheid aan, om voor de zwangere nicht van mijn vriend een paar leuke baby cadeautjes te kopen. Bij thuis komst loopt iedereen vol plezier door elkaar, de muziek van buiten op de straat dringt nog steeds hard in het huis door,de maaltijd word met een aantal vrouwen bereid en we worden weer voorzien van heerlijke chappati's met linzenchutney. Ik kreeg daarvoor nog een ohm- en ach-tatoe op mijn beide handen getekend. Heerlijk om dat door mijn nichtje die me daarvoor ook nog even masseert, op de stoep voor het huis, te laten doen. Ik heb nog nooit zo stilzwijgend met 2 jonge vrouwen kunnen genieten als hier in India. Terwijl het nu al over half tien in de avond is, kan ik op het dak een drama spektakel van een naburig podium bekijken. Alle 4 familieleden blijven vannacht slapen en de vrienden die nog even langs kwamen met hun kind, hebben net ook de chappati op en zijn richting huis vertrokken. Wanneer ik vanavond zal kunnen slapen is mij nog niet geheel duidelijk.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten