Dinsdag, eind van de middag, 21 januari.
Raja is net vertrokken naar Chennai om daar met de regisseur waarmee hij al in zijn ouderlijk huis een nacht mee heeft gepraat, verder te ontmoeten op filmlocatie.De lijnen in India zijn kort. Wanneer je iemand kent uit het verleden en die heeft succes en je wilt ook in die richting zelf iets doen, dan zijn er vaak mogelijkheden die je kan exploreren. Zo dus nu ook het avontuur voor Raja en de filmwereld, waarover later meer.
Zaterdag zijn we vanuit het lawaaierig Attur Salem, de geluiden uit de juxboxen ontvlucht om met gerust hart naar het ideale gemeenschapsleven van Auroville terug te keren. Attur is natuurlijk lang niet altijd zo druk, maar het pongal pongal feest had de hele week geduurd en dreef alle gezinsleden tot irritatie. Na ongeveer 4 uur rijden en nog een klapband te hebben overleefd, zijn we eerst nog naar het afscheidsfeestje op de Artschool nabij Auroville gereden. Hier zou de voorzitter van het bestuur van Isai Ma(i)yam na een week daar te zijn verbleven, een muziekoptreden samen met familieleden geven en daarna vertrekken. Opmerkelijk hoe hij alle kinderen bij naam en hart kent. Dat valt me op bij het afscheid en menig kind laat dan ook een paar tranen vloeien, wanneer ze hem ook weer dankbaar voor zijn komst uitzwaaien.
Het hotel waar we dan hopelijk onze nachtrust zullen genieten verstoort echter alle verlangens naar rust. In de middag waren we als bijna enige gasten aangekomen, maar de vriendelijke eigenaar had verzuimd ons te vertellen dat het weekend vaak gevuld was met IT specialisten uit de stad Pondicherry, die hier dan robuust feest gingen vieren. Zo gebeurde dat nu ook. Het hele gebouw was gevuld met onstuimig lachende en schreeuwende gasten, die buiten op het terrein met muziek en drank hun weekend vierden. Ongelooflijk werd het toen ze ook bij het bed gaan de hele traphallen opvulden met geschreeuw en gelach. Ik heb een paar x op het punt gestaan om net als pa vroeger naar buiten te lopen en ze op de grenzen van normaal gedrag toe te spreken, maar vriend lief hield me hierin tegen. Tenslotte kent hij de Indiase cultuur dan beter dan ik en heb ingezien dat dit gedrag mogelijk meer agressie bij hen kon oproepen. Dus heb ik geprobeerd te kiezen voor een hotelkamer, die er toch ook al niet al te romantische uitzag, de muskieten proberen te trotseren. De van zou oplossing kunnen bieden, maar had slechts 1 mogelijkheid en dat was de helikopterstand, waardoor ik in een oorverdovend lawaai op mijn bed bijna wegwoei door de vaart van de luchtcirculatie. Als oplossing dacht ik het terras te kunnen zoeken, maar dat was echt nog niet het einde van de zoektocht naar rust. Want hier lagen inmiddels boven mij de ronkende ITérs om 4 uur 'snachts, die mij wakker hielden, terwijl daarnaast de volle maan die door de invloed van de zee ook speciale sterke krachten opwekte en mij hierdoor ook geen slaap bood.
Dus dit was geen succes, hoewel wij aanvankelijk dachten hiermee een lot uit de loterij te hebben gevonden, omdat het resort tegenover Quiet Healing lag, het welnesscentrum waar ik mijn behandelingen voor mijn schouder zou kunnen volgen en op het resort zelfs nog een klein zwembadje was, waar ik dagelijks wat schouderoefeningen kon doen.
Inmiddels was al duidelijk geworden dat ik met mijn schouder geen trainingen kon volgen, omdat de spierkracht nog niet aanwezig is en er ook nog te snel irritatie van de schouderband ontstaat na typen en na nachten op keiharde matrassen. Ik ben zo blij dat ik wel een paar kussens van Raja's familie kon meenemen. De zondag was dan ook voor een dag van rust op het strand nabij het nieuwe hotel Muthu Beach. Pas eind middag was ik weer een beetje op aarde beland.
Nee dan is het nu ook heerlijk om in een redelijk chique hotel, waar ik overigens voor 10 euro per nacht geniet van een zacht matras en hygiënische badkamer met tv op kamer en me meer kan ontspannen.
Met de zee aan de ene kant en terras waar de schaduw al snel te vinden is,door de omringende kokosbomen heb ik ook nog de mogelijkheid om aan de andere kant op een zonnig terras te zitten. Ik ben inmiddels al helemaal gewend aan de contrasten die je ook in de straten als deze tegenkomt. Ik kan me niet meer verwonderen over de koeien die over straten lopen,als ik naar een klerenwinkeltje in een straat verderop loop en ik dan ook nog een man voor zijn rieten huisje op zijn stoepje de krant zie lezen, of weemoedig voor zich uit zie staren. De open riolen is voor mij geen reden meer tot afkeer, je wordt er op een gegeven moment ongevoelig voor. Het is wel opvallend hoe India in 2 jaar tijd zich ook hier heeft ontwikkeld. Want waar we toen in de laatste straat voor het overigens paradijselijke plekje op Quiet Healing, alleen nog rieten huisjes, die soms ook nog door smerige doeken aan elkaar vastgebonden waren en kinderen naakt tussen het vuil zagen lopen, terwijl een man zijn tanden voor het huis stond te poetsen, zien we nu ineens alleen maar stenen huizen en zelfs een huis met een carcit en een auto van minstens 16 duizend euro voor de deur staan. Het neemt niet weg dat de troep overal op straat kan liggen en de open riolen kennelijk van de politiek nog geen prioriteit hebben gehad om op een milieuvriendelijke en hygienische manier aan te pakken.
De zon verblijd je gemoed, wanneer je 's ochtends opstaat en de toektoeks( Indiase kleine open autotjes) brengen je voor 1 euro naar je bestemming. Zo heb ik maandag in Quiet Healing al een heerlijke ayurvedische massage ontvangen, die dan ook maar 12 euro kost. Dat is best prijzig voor Indiase begrippen, maar wanneer je dat met een Nederlandse fysiotherapeutische behandeling van 15 minuten vergelijkt,kom je toch wel op een wezenlijk prijsverschil in het voordeel van India uit.
Morgen ontvang ik een watsu watsu behandeling,waarin een aantal disciplines tegelijkertijd in deze unieke vorm van waterbehandeling worden ingezet. Door een combi van acupressuur, ademhalingstechnieken en siatsutechnieken, word je door het water bewogen en kom je
als herboren en in ieder geval zeer ontspannen na de behandeling van anderhalf uur weer terug. Zeer goed dus voor mijn schouder. Heel jammer dat ik deze training wederom zelf nog niet kan volgen, want in 2011 had ik al na een sessie dit verlangen. Maar de trainer inspecteerde mijn schouder en kwam tot deze teleurstellende conclussie. Wie weet dan maar in augustus.
Ok, kijken hoe ik de komende dagen ook in mijn eentje me kan vermaken.
Wordt vervolgd.
Raja is net vertrokken naar Chennai om daar met de regisseur waarmee hij al in zijn ouderlijk huis een nacht mee heeft gepraat, verder te ontmoeten op filmlocatie.De lijnen in India zijn kort. Wanneer je iemand kent uit het verleden en die heeft succes en je wilt ook in die richting zelf iets doen, dan zijn er vaak mogelijkheden die je kan exploreren. Zo dus nu ook het avontuur voor Raja en de filmwereld, waarover later meer.
Zaterdag zijn we vanuit het lawaaierig Attur Salem, de geluiden uit de juxboxen ontvlucht om met gerust hart naar het ideale gemeenschapsleven van Auroville terug te keren. Attur is natuurlijk lang niet altijd zo druk, maar het pongal pongal feest had de hele week geduurd en dreef alle gezinsleden tot irritatie. Na ongeveer 4 uur rijden en nog een klapband te hebben overleefd, zijn we eerst nog naar het afscheidsfeestje op de Artschool nabij Auroville gereden. Hier zou de voorzitter van het bestuur van Isai Ma(i)yam na een week daar te zijn verbleven, een muziekoptreden samen met familieleden geven en daarna vertrekken. Opmerkelijk hoe hij alle kinderen bij naam en hart kent. Dat valt me op bij het afscheid en menig kind laat dan ook een paar tranen vloeien, wanneer ze hem ook weer dankbaar voor zijn komst uitzwaaien.
Het hotel waar we dan hopelijk onze nachtrust zullen genieten verstoort echter alle verlangens naar rust. In de middag waren we als bijna enige gasten aangekomen, maar de vriendelijke eigenaar had verzuimd ons te vertellen dat het weekend vaak gevuld was met IT specialisten uit de stad Pondicherry, die hier dan robuust feest gingen vieren. Zo gebeurde dat nu ook. Het hele gebouw was gevuld met onstuimig lachende en schreeuwende gasten, die buiten op het terrein met muziek en drank hun weekend vierden. Ongelooflijk werd het toen ze ook bij het bed gaan de hele traphallen opvulden met geschreeuw en gelach. Ik heb een paar x op het punt gestaan om net als pa vroeger naar buiten te lopen en ze op de grenzen van normaal gedrag toe te spreken, maar vriend lief hield me hierin tegen. Tenslotte kent hij de Indiase cultuur dan beter dan ik en heb ingezien dat dit gedrag mogelijk meer agressie bij hen kon oproepen. Dus heb ik geprobeerd te kiezen voor een hotelkamer, die er toch ook al niet al te romantische uitzag, de muskieten proberen te trotseren. De van zou oplossing kunnen bieden, maar had slechts 1 mogelijkheid en dat was de helikopterstand, waardoor ik in een oorverdovend lawaai op mijn bed bijna wegwoei door de vaart van de luchtcirculatie. Als oplossing dacht ik het terras te kunnen zoeken, maar dat was echt nog niet het einde van de zoektocht naar rust. Want hier lagen inmiddels boven mij de ronkende ITérs om 4 uur 'snachts, die mij wakker hielden, terwijl daarnaast de volle maan die door de invloed van de zee ook speciale sterke krachten opwekte en mij hierdoor ook geen slaap bood.
Dus dit was geen succes, hoewel wij aanvankelijk dachten hiermee een lot uit de loterij te hebben gevonden, omdat het resort tegenover Quiet Healing lag, het welnesscentrum waar ik mijn behandelingen voor mijn schouder zou kunnen volgen en op het resort zelfs nog een klein zwembadje was, waar ik dagelijks wat schouderoefeningen kon doen.
Inmiddels was al duidelijk geworden dat ik met mijn schouder geen trainingen kon volgen, omdat de spierkracht nog niet aanwezig is en er ook nog te snel irritatie van de schouderband ontstaat na typen en na nachten op keiharde matrassen. Ik ben zo blij dat ik wel een paar kussens van Raja's familie kon meenemen. De zondag was dan ook voor een dag van rust op het strand nabij het nieuwe hotel Muthu Beach. Pas eind middag was ik weer een beetje op aarde beland.
Nee dan is het nu ook heerlijk om in een redelijk chique hotel, waar ik overigens voor 10 euro per nacht geniet van een zacht matras en hygiënische badkamer met tv op kamer en me meer kan ontspannen.
Met de zee aan de ene kant en terras waar de schaduw al snel te vinden is,door de omringende kokosbomen heb ik ook nog de mogelijkheid om aan de andere kant op een zonnig terras te zitten. Ik ben inmiddels al helemaal gewend aan de contrasten die je ook in de straten als deze tegenkomt. Ik kan me niet meer verwonderen over de koeien die over straten lopen,als ik naar een klerenwinkeltje in een straat verderop loop en ik dan ook nog een man voor zijn rieten huisje op zijn stoepje de krant zie lezen, of weemoedig voor zich uit zie staren. De open riolen is voor mij geen reden meer tot afkeer, je wordt er op een gegeven moment ongevoelig voor. Het is wel opvallend hoe India in 2 jaar tijd zich ook hier heeft ontwikkeld. Want waar we toen in de laatste straat voor het overigens paradijselijke plekje op Quiet Healing, alleen nog rieten huisjes, die soms ook nog door smerige doeken aan elkaar vastgebonden waren en kinderen naakt tussen het vuil zagen lopen, terwijl een man zijn tanden voor het huis stond te poetsen, zien we nu ineens alleen maar stenen huizen en zelfs een huis met een carcit en een auto van minstens 16 duizend euro voor de deur staan. Het neemt niet weg dat de troep overal op straat kan liggen en de open riolen kennelijk van de politiek nog geen prioriteit hebben gehad om op een milieuvriendelijke en hygienische manier aan te pakken.
De zon verblijd je gemoed, wanneer je 's ochtends opstaat en de toektoeks( Indiase kleine open autotjes) brengen je voor 1 euro naar je bestemming. Zo heb ik maandag in Quiet Healing al een heerlijke ayurvedische massage ontvangen, die dan ook maar 12 euro kost. Dat is best prijzig voor Indiase begrippen, maar wanneer je dat met een Nederlandse fysiotherapeutische behandeling van 15 minuten vergelijkt,kom je toch wel op een wezenlijk prijsverschil in het voordeel van India uit.
Morgen ontvang ik een watsu watsu behandeling,waarin een aantal disciplines tegelijkertijd in deze unieke vorm van waterbehandeling worden ingezet. Door een combi van acupressuur, ademhalingstechnieken en siatsutechnieken, word je door het water bewogen en kom je
als herboren en in ieder geval zeer ontspannen na de behandeling van anderhalf uur weer terug. Zeer goed dus voor mijn schouder. Heel jammer dat ik deze training wederom zelf nog niet kan volgen, want in 2011 had ik al na een sessie dit verlangen. Maar de trainer inspecteerde mijn schouder en kwam tot deze teleurstellende conclussie. Wie weet dan maar in augustus.
Ok, kijken hoe ik de komende dagen ook in mijn eentje me kan vermaken.
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten