De laatste dagen in India,reismogelijkheden voor wie dit leest.

Nog vier dagen en dan vertrek ik naar Nederland. De energie in India is hoger, de trillingsfrequentie maakt dat  je elke dag een enorme boost aan geestkracht ervaart. Uit ervaring weet ik dat het Nederlandse klimaat de geest soms enorm voor uitdagingen stelt. In de winter moet je je best doen om niet als een marmot in een diepe winterslaap te vallen en voor mij is dat als steenbok extra aanwezig.
De ayurvedische geneeswijze onderscheidt verschillende typen mens en wanneer je een kapha type zoals ik ben, dan ga je in de winter juist veel eten om je innerlijk warm te houden.
Nu  hoor ik telkens over de zwoele wintertemperaturen in Nederland en hoop maar dat het niet net als vorig jaar ineens omslaat,wanneer ik 4 maart weer voet op Nederlandse bodem zal zetten.

De dagen hier in de familie van Raja zijn leuk, de dagen hebben nog enige activiteit, zoals het bezoeken van een groot warenhuis, om stof voor poppen te kopen. Deze wil ik samen met een aantal mensen in India en straks zelfs in Nederland gaan maken. Krishna, Shiwa en Ganesh zijn de drie poppen die ik wil maken om ook te verkopen. Krishna is al eerder in mijn blog aan de orde geweest. De betekenis van Shiwa is in feite de creator. Shiwa  is een legende die over de dans vertelt en je ziet in Nederland dan ook vele Shiwa beelden, want kennelijk hebben we daar veel mee. Ganesh is de remover of all obstacles. Al in mijn yoga-opleiding was ik gefascineerd door deze legende. Als je obstakels met een ritueel kan laten verdwijnen dan begrijp je waarom. In India kan je die energie echt ervaren.
In Nederland gebruik je ook visualisties en NLP of andere therapeutische technieken. Hier in India is de spiritualiteit die op de voorgrond staat, merk ik uit ervaring.
Op weg naar het warenhuis kwamen we onderweg zo'n tempel tegen en toevallig stond er een Indiase man, terwijl hij het ritueel deed. Je ziet Ganesh bijna ook in alle huizen en met speciale gelegenheden zoals een verjaardag of pucha ritueel op de vrijdag wordt hij ook geëerd. Dat gebeurt dan met een aantal handgebaren, waarin je ook het hoofd een paar kloppen geeft. Het vuur, welke op een schaal voor je een aantal maal wordt gedraaid, breng je een aantal maal naar je toe en daarna breng je de beroemde rode en witte stippen op je voorhoofd, waardoor je de hele dag met een rode en witte vlek op je hoofd loopt. Je ziet hier ook een gelijkenis met het kruisje wat de katholieken met een bepaalde dag haalden. O wat erg dat ik nu even niet weet bij welke gelegenheid dat was. Als geboren katholiek zou ik dat toch moeten weten. Ik geloof dat dit met Pasen, op goede vrijdag gebeurt, wanneer de lijdensweg van Christus word herdacht.

Even terug naar de ervaring van het Licht hier in India, wat elke dag een positieve boost geeft. Hoeveel depressie zou je hiermee in Nederland kunnen oplossen. We leven natuurlijk onder de zeespiegel en dat het oosten ook nog veel kleigrond heeft, doet mij heel erg veel aarden. Misschien wel te veel en daarom zal ik India erg missen.

Gisteren was ik nog bij de familie van een familievriend en zagen we een prachtig stuk land, waardoor je je even in Canada zou kunnen wanen, maar dan met Indiase temperaturen. De weidsheid, de prachtige luchten, de uitgestrekte akkerbouwgrond en het zwembad voor de deur lieten me even aan een rijk stuk India proeven. De inrichting van het bijbehorende huis, liet dan ook niets aan de verbeelding over.
Maar ik hoop dat ik niets verkeerds gegeten heb, want sinds die middag is het even bar en boos met mijn darmen. Zo lang hebben ze zich goed gehouden en nu vlak voor vertrek krijg ik toch een deja vu van eerdere India ervaringen. Hoe goed je je aan bepaalde afspraken moet houden om gezuiverd water te drinken, niets van kraampjes aan de weg moet eten en het eten goed moet koken, zo is er gisteren misschien door het vele lekkere eten iets misgegaan. Nou gelukkig heb ik hier mijn familie die direct voor de goede ingrediënten zorgt. Nimebladeren blijken geneeskrachtige werking te hebben. Op de nuchtere maag,gemengd met goede yoghurt brengt mijn chaperonne Deepa mij dit op bed en zegt, dat ik maar wat moet rusten. Kokosmelk en bananen zullen verder vandaag mijn maaltijd vormen.
Heerlijk die nabijheid van mensen, dat heb je gewoon nodig. In Nederland moet je hiervoor vaak veel organiseren en is de kunstmatigheid van het snelle leven ook doorgedrongen in de aandacht die we als mensen vaak niet krijgen, of geen tijd hebben om te geven. Vooral dat laatste is hier in India niet het geval. Tijd speelt hier een heel andere rol. Vooral in een gezin, waar de moeder nu met pensioen is en het jongste nichtje de rol van het nichtje dat nu getrouwd is, over heeft genomen. Ondanks dat ze een goede studie heeft genoten zal ze de komende jaren juist  bij de moeder inwonen om haar te ondersteunen bij het huishouden, totdat de zoon die ook bijna 40 is,zal trouwen. Op dat moment is er ruimte voor het nichtje om ook een gearrangeerd huwelijk te krijgen. Dat hoeft lang niet altijd ongelukkig te zijn, dat zie ik aan het nichtje dat eerder uit huis is gegaan en nu zwanger is. Nee het geluk straalt van haar gezicht en het stel oogt zeer goed bij elkaar.
Zorg voor elkaar staat hier boven aan de lijst. De vrouwen zijn huismakers, zegt de broer van mijn vriend. Dat is een positieve benaming. Bovendien gaat dit nichtje ook wel een baan als ambtenaar zoeken en snijdt het mes aan twee kanten, doordat de moeder op oude leeftijd ook hulp krijgt. Toch zie ik ook veel frustratie bij zoveel binding in de gezinnen. Er is weinig innerlijke vrijheid,vooral wanneer het om het aangaan van relaties met vriendjes of vriendinnetjes gaat.  Hier is de controle van de maatschappij ziekelijk in mijn ogen.  De ontbinding van gearrangeerde huwelijken zijn in mijn oog een eerste bode voor het ontkrachten van het kastenstelsel, wat mijns inziens een oud stelsel heeft dat geen dienst meer doet. De ontwikkeling van de psyche van veel adolescenten lijdt hieronder merk ik uit observatie en gesprekken. Als je zelf niet een vrijgevochten persoon bent, kan je ondergesneeuwd raken door de wil van de familie. Wanneer je dat wel bent creëer je alleen kansen voor je zelf door buiten India te gaan leven. Want in de andere steden is er ook nog steeds de controle via het netwerk, waardoor je geen stap kan doen wat niet wordt opgemerkt.
Dit gegeven is minder in het gezin waar ik nu ben, maar je merkt het hier ook enigszins. De gearrangeerde huwelijken hebben hier immers ook een rol gespeeld, maar er wordt wel goed gekeken of een man ook echt bij een vrouw past. Mijn vriend kon met zijn studie in Nederland die andere weg kiezen en geheel aan dit systeem ontsnappen door met mij in het buitenland een relatie aan te gaan.
De positieve zorg voor elkaar mondt ook uit in adviezen voor en veel gesprekken met elkaar, waar problemen worden besproken. Er is ruimte voor het maken van eigen stappen. Het leven speelt zich door dit gegeven  en de invloed van  het klimaat op een langzamer niveau af. Het doet mijn gestel goed, want last van stress heb ik hier niet. Je leert hier dat de dag uren heeft die niet altijd ingevuld hoeven te worden.

De balans opmakend is de conclusie dat ik niet zomaar als westerse vrouw in India kan stappen zonder het overleven van veel obstakels die wel heel hardnekkig blijken. Het leven, in een dorp waar iedereen me lachend aankijkt en wordt opgemerkt dat ik geen sari draag. is slechts 1 voorbeeld van de inperking die je als vrouw hier kan voelen.  Maar er kunnen wel stappen worden gemaakt in het bewustwordingsproces van mensen en ik kan op verschillende aspecten van de verworven Nederlandse vrijheden en kwaliteiten aan de mensen meegeven.
Morgen mag ik de introductie van de Engelse lessen doen, welke Raja in de komende maanden zal vervolgen. Al 11 jongens hebben zich aangemeld. Met een tolk kan ik veel kwijt.

Bovenal  is de onvoorwaardelijke liefde, Grace het woord wat India kenmerkt.
Zoals ik op een ochtend een film waar Julia Roberts de hoofdrol invult als een persoon die na een verloren relatie haar zielsrust ook in India zoekt en vind word in deze film het woord Grace heel duidelijk als  basis van de Indiase samenleving uitgelegd. Zo gaan jaarlijks vele jonge mensen op zoek naar zingeving op weg naar Auroville en doen door middel van goede werkzaamheden op sociaal, ecologisch gebied naast yoga en meditatie datgene, waar hun ziel zich door geroepen voelt.

Wat is het dan ook aantrekkelijk dat ik samen met Boomy naar dit stuk India reizen ga organiseren. Wie hiervoor interesse heeft kan zich al gelijk aanmelden via mijn emailadres:
ikoerhuis@yahoo.co.in. Op mijn website www.yogadru.com zal binnenkort een link staan van een nieuwe website waarin de verschillende plekken die bezocht zullen worden staan genoemd en excursies worden beschreven.

Boomy is een ervaren reisleider en begeleidde als Indiase man op deze wijze al vele groepen en weet met zijn dynamische persoonlijkheid en een groot hart voor mensen hen op een bijzondere wijze te raken. Ik hoop samen met hem een leuke combi tussen oost en west te kunnen maken. We zijn er beiden van overtuigd en kunnen elkaar goed aanvullen in de culturele aspecten.

De dood van een beroemde Indiase regisseur Balu Mahendra

Dood en leven gaan bijna dagelijks hand in hand met elkaar. In de periode van Douceur liep ik dagelijks langs een open crematieplaats en zijn er verschillende mensen gecremeerd. Dit gaat gepaard met muziek, vuurwerk en een optocht waar de dode dan een afscheid krijgt. Het portret van de overledene hangt meestal een aantal dagen op een billboard in de omgeving.

De dood van Indiaas meest bekende regisseur en tevens docent van mijn vriend, werd vorige week ineens wereldnieuws en voor ons een grote schok om te beleven.
Al een aantal weken had mijn vriend over de intensiteit  van de man verteld, waarin hij door het tonen van speciale films tijdens de opleiding ook emoties toonde. Er was een film over een verloren liefde die hem tot tranen bracht, wat voor mij vragen opriep. In India zijn mensen open en ik dacht dat het bij de cultuur zou kunnen horen, maar tevens dacht ik dat deze man ook wel eens aan het eind van zijn leven zou kunnen zijn. De weg terug naar het verleden hoort vaker tot de laatste fase van het leven en ik opperde deze suggestie in alle ootmoed. Niets kon mijn schok teniet doen, toen hij ook na drie weken cursus daadwerkelijk in zijn slaap overleed.

Dat deze man één van Indiase grootste regisseurs was, is wel gebleken door de duizenden mensen die toestroomden om zijn afscheid op vrijdag 14 februari bij te wonen. De grote aantallen succesvolle acteurs welke deze man heeft opgeleid, waren direct ter plekke, evenals andere collega's regisseurs en producenten die eveneens onmiddellijk hun werk staakten, toen ze het verdrietige bericht hoorden. Een dierbare vriend van  de man nam op een spirituele wijze afscheid, door rondom de kist te lopen en bij zijn voeteneinde een ritueel uit te voeren. Velen waren in tranen, het was opvallend hoe devoot deze man, die pas zijn eigen vrouw ook had verloren, zich toonde. Niet in de laatste plaats door zijn diepe overtuiging dat hij in reïncarnatie geloofde, kon hij op deze wijze afscheid nemen.

Voor mijn vriend een schok, dat hij na drie weken cursus, Balu Mahendra, waar hij zoveel van kon leren al moest loslaten. Toch is er sprake van inspiratie en dankbaarheid voor het mogen leren kennen van de man, die films maakte, welke de ziel van de omgeving en de mensen diep naar voren wist te halen.
Deze man had heel veel geld kunnen hebben, maar koos hier bewust niet voor, omdat geld geen spiritueel middel is. Met mijn eigen woorden zou ik zeggen dat de verleiding van een andere materiële wereld zijn eigen talent zou doen laten verdwijnen.
Erkenning heeft hij wel opgebouwd, dat moge duidelijk zijn en de link hieronder moge hiervan getuigen

http://www.behindwoods.com/tamil-movies/event-photos-pictures-stills/director-balu-mahendra-passes-away-set-3/director-balu-mahendra-passes-away-set-3-stills-photos-pictures-01.html#21

De laatste leerlingen waaronder ook mijn vriend krijgen na alle commotie een mooi alternatief om de cursus te vervolgen. Ze kunnen met de leerlingen van Balu Mahendra op locatie van een aantal regisseurs verdere ervaring opdoen.

Aangevallen door een koe

Vanochtend had ik in de vroege ochtend voor mijn vertrek uit Douceur nog even snel een afspraak met de acupuncturist gepland. Had erg beroerd geslapen, maar goed op weg naar de bakkerij waar Mohammed me zou afhalen op zijn motor had ik nog snel even een theetje en een broodje gekocht. Toen verscheen hij al en gingen we een paar honderd meter verder naar zijn praktijk. De auto's raasden voorbij en dan zie je ook het verschil met Arke, waar hij zijn andere praktijk heeft. Daar heb je alleen de geluiden van de natuur en de goede energie die de ruimte vullen. 'Dit was echt een praktijk, waar de Nederlanders over het algemeen geen brood van lusten. Nu ben ik wel wat gewend ondertussen, dus ik kon me hierin ook wel even begeven. De behandeling was opnieuw weer goed, mijn schouder en voet doen nog steeds wel pijn, maar ja ik word in India dan ook zo hoog getrokken met mijn energie, dat ik niet snel vanuit mijn buik adem. Dat is belangrijk volgens Mohammed en de energie spreid zich niet goed naar de schouder. Er is wel een nieuwe conclusie ontstaan, want Mohammed denkt nu dat het herstel mogelijk toch nooit helemaal meer als vanouds word.
Maar het jaar wat de medici in Nederland ervoor hebben gegeven en mogelijk nog langer is naar mijn eigen bevindingen toch wel enorm ingekrompen door zijn behandeling. Ik blijf met de oosterse en westerse conclusie nog steeds optimistisch.
Dan vraagt hij of ik na de behandeling ook nog even op zijn motor naar huis gebracht wil worden, maar ik besluit nee te zeggen omdat ik ook nog een taxi wil reserveren. Had ik dat nou niet gedaan, dan had ik waarschijnlijk niet de enge aanvaring met de koe gehad. Al lopende zie ik een koe langs de weg, nou is dat niet de eerste keer, dus deze dacht ik ook gewoon te kunnen passeren. Maar misschien word ik iets te vertrouwd met de koe, want ik passeerde zo kort dat hij dacht, dit is te intiem en hij greep me bij zijn horens. Zo licht als ik er nu over praat zo ervoer ik het niet, want het was doodeng. Ik had het gevoel van de grond te worden getild en zag al plaatjes voor me dat ik totaal opengereten zou worden. Ik gilde en schreeuwde : nee. Al in dezelfde tien seconden denk ik achteraf, stond ik weer op de grond en zag ik een glimlachende Indiase man op een motor voor me. Ik dacht meteen, die gaat de koe wel verdrijven en voelde de hulp. Aan de overkant stond er ook 1. Die glimlach deed me letterlijk weer ontspannen, want zijn rust liet me voelen dat het niet zo gevaarlijk was, als ik op dat moment ervaarde. De koe was al weer achter me en de twee mannen vroegen bezorgd of ik me  had bezeerd. Nou dat was wel het geval. Ik moest denken aan Hermien die in Nederland door een koe op een dergelijke wijze diepe wonden had opgelopen. Mijn zorg was dat ik vooral geen infectie zou oplopen. Dus ik beaamde dat het wel ging, maar verdwaasd liep ik snel naar het dichtstbijzijnd cafeetje, waar ik een Engelsman die ook in Arke had gelogeerd tegenkwam. Het gegeven dat je een vertrouwd persoon tegenkomt, maakte me aan het huilen. Eigenlijk besefte ik op dat moment dat ik in shock was. Gelukkig was deze man zeer begaand en bracht hij me naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Daar gaf dokter Uma, die ook Albert onze vriend zo goed had verzorgd, mij de beste zorg die ik me maar kon wensen. Met een flesje betadinevloeistof en antibiotica en een paar pillen tegen de shock kon ik al snel achter op de motor van Boomi nu naar zijn broers appartement. De tetanusprik zou ik alleen krijgen als ik langer dan 2 jaar geleden was ingeënt. Dat was afgedekt, want twee jaar ervoor had ik nog de prik gehad die volgens de Twentse GGD zelfs 10 jaar geldig is. Het voornemen om vandaag al naar het weeshuis in Pondi te gaan liet ik maar even voor wat het was, eerst moest ik wat rusten.

Nu in de avond zie ik het hele gebeuren al weer als een gebeurtenis, die hoewel ik hem niet graag weer overdoe, toch als een verhaal breng. De koeien zijn af en toe dus gevaarlijk in India, misschien was het een wilde koe en kon hij niet tegen het rood wat ik droeg. In ieder geval heb ik dat geleerd en zeker afstand te bewaren. Er gebeuren ook vaker in de nacht wel ongelukken met de koeien die dan doodleuk op de weg blijven liggen, verzekerde Brigitte me, nou dat wil ik helemaal niet meemaken.

India blijft een gek land met rare uitschieters, deze was er zo één. Laten ze de koeien maar gewoon in de wei lopen, dan heeft niemand er last van.

The best is for free, ofwel het beste is vrij

Ja met deze titel heb ik de afgelopen week wel gestoeid, mede door de filosofie van the mother die dit idealistisch economisch model toch ook heeft gepromoot.
Ik hoor de broodnuchtere Nederlander al reclameren: ja mooi gezegd, maar die vlieger gaat niet op.
Er zijn echter aspecten die wel degelijk al waar zijn, want kijk naar de lucht en de zon, deze zijn van grote waarde voor ons bestaan en die krijgen we gratis. We zijn zo gewend aan deze gegevens dat we de waarde ervan daarmee makkelijk onderschatten. Want de kracht van de zon is zo belangrijk voor ons leven en als yoga onderdeel van grote waarde. Vitamine D wat we in Nederland zo missen in de winter, krijg je hier gratis.
Ik heb hiermee de afgelopen week gestoeid, toen ik aandacht vroeg voor de geldkraan die wat leeg dreigde te lopen. Allereerst bij de acupuncturist, deze ging hier spontaan op in, door de titel nog eens zelf te bevestigen. Hij bracht de kosten van zijn consulten direct 300 roepies naar beneden. Toch verklaarde hij dat hij niet lager kon gaan, omdat er een lijn in het centrum Arka moet worden getrokken. Er zou onvervalste concurrentie bestaan, als je je eigen hoogte bepaald. Mensen gaan dan nadenken en zich afvragen waarom hij zo goedkoop kan zijn en ja daar gaan we dan, het economisch model is in Auroville blijkt toch ook het Kenysiaanse model te worden. De gedachte achter goed is goedkoper is  hier aan het verdwijnen, het ego doet hier met zijn intrede van geld wellicht dezelfde schade als in het westen. Wanneer leren mensen het? The mother zei dat mensen telkens en dus keer op keer dezelfde fout maken. Toch zijn de meesters, de yogi's in de grotten niet van plan om geld, goederen of iets van je te willen aannemen. Zij weten dat de lucht en de zon van grote waarde zijn voor de verbintenis met de Divine. En gratie bestaat bij de naam van God.  Je mag vrij met ze mediteren, chanten of wat je wensen ook zijn. Ze weigeren geld of goederen aan te nemen. Ik ervaar ook telkens wanneer je de gedachte achter comfort of geld loslaat zich wondertjes openbaren. Nieuwe verrassende situaties die ofwel goed voor je geest zijn ofwel mensen laat ontmoeten die wel vanuit deze dienstbare gedachte leven. Ik voel me altijd intens dankbaar en soms ervaar ik dan ook die glimpen aan de horizon waar je de Divine eens in volle glorie zal tegenkomen. Vanuit het Zelf en de stilte en een open hart is leven in het hier en nu een prachtig avontuur, wat scheppende vermogens in zich heeft.
Het gezegde dat de meester op je pad verschijnt en jou kiest hangt ook deels af van je geest. Is je geest vrij in de zin dat je je eigen pad in het leven kiest, dan kom je je goeroe of leermeester ook tegen. Dan kun je ook je lessen die je zelf  al inziet verder uitwerken bij een organisatie of leraar. Zo kwam ik ooit zelf in de zoektocht naar een vorm van leven in onvoorwaardelijke liefde, na een tv programma van Mansukh Patel, de Life Foundation op het spoor. Ging daarvoor eerst naar Engeland voor een conferentie en ik werd diep in mijn wezen geraakt en vele jaren later ben ik als yogadocent nog steeds lid van de organisatie.

Jammer genoeg is het auromodel van de jaren 70 op de achtergrond aan het schuiven. Ik word zelfs door een Nederlander die ik toevallig op een terras tegenkom ingewijd: je kan nu beter geld meebrengen om binnen Auroville te wonen. Je bijdrage kan moeilijk alleen nog bestaan uit je eigen kwaliteiten zoals docent of wegenbouwer. Misschien is het wel beter buiten Auroville te wonen memoreerde hij zelfs. Maar als je met een Indiaanse man bent, dan is alles wel veel makkelijker.
Je ziet ook de mens hiermee veranderen en emoties als hebberigheid, beschermen van eigen materie naar voren komen.Bovendien hebben we nog met het kastesysteem in India te maken. Mensen vragen je soms het hemd van het lijf. Ze willen alles weten over je achtergrond, om je te kunnen plaatsen. Van gemeende belangstelling is hier op de eerste plaats geen sprake. Ze kunnen daarmee ook niet echt luisteren naar wat je hier in India brengt of wat je achtergrond werkelijk voor je betekent. Ze nemen snel hun eigen positie in.

In het huis waar ik nu verblijf word er met een onlogische organisatie telkens weer nieuwe plannen bedacht om het de gasten zo aangenaam mogelijk te maken, maar geld staat hier wel op de voorgrond, hoewel er ook sprake is van een zekere vriendelijkheid door bijvoorbeeld het aanbieden van fruit in de ochtend. De bloemen staan ook elke keer weer fris op tafel. Het zijn die kleine gebaren die wij Westerlingen prachtig vinden. Maar mijn Duitse vriend zegt dan broodnuchter dat dit allemaal niet zoveel is voor hen. Ik waardeer het wel ten zeerste.
Ik hoorde vanochtend dat twee jonge mensen de wasmachine gebruikten, maar ik heb dit nooit aangeboden gekregen. Een andere Duitse vrouw kon de koelkast en het privéterras gebruiken, nadat ze door misverstanden uit een grotere kamer moest verhuizen naar de kleinere en ik krijg deze mogelijkheid niet meer wanneer ik ook gebruik zou willen maken van de kleinere kamer.
Dat wordt me heel duidelijk te kennen gegeven. Dus ik schok soms door de verrassingen, maar accepteer het. Tenslotte denk ik dan maar weer: het beste is vrij.
Er is onevenwichtigheid in handelen, maar ook in gedrag en emoties. Je merkt daar wij als Nederlanders en van oorsprong handelaars de waarde van produkten kunnen omzetten in geldstromen en hier in het juiste geval op ethische wijze mee omgaan. Hiermee zijn de grote lijnen duidelijk omschreven en kosten geen extra tijd en men kan toekomen aan de geneugten van het leven. Je voelt een vloeiende lijn. In India staat geld  nog in de kinderschoenen van een groeiend  welvarend land. Er moet nog veel over worden nagedacht en beslissingen zijn niet eenduidig en kunnen op dezelfde dag nog wel 3x veranderen. Erg ingewikkeld soms en tijdrovend en lang niet altijd logisch onderbouwd, maar vanuit eigen persoonlijke of kleine organisatiestandpunten.
Daarnaast is het gevoel dat je in Nederland enige privacy hebt in het kunnen ervaren van je eigen ruimte en duidelijk kunt opkomen voor je rechten, terwijl India hierin niet uitblinkt. Er wordt wel getreurd over dit gegeven, maar met dezelfde geheimzinnigheid dat alles kan worden besproken blijkt hier ook de weg naar Rome nog niet te zijn gevonden. Hier is alles gemeengoed, ook je gedachten en hiermee kan je voelen alsof je geen geestelijke ruimte krijgt. Een voorbeeld  hiervan ervoer ik gisteren, toen ik een Indiase vriendin op bezoek kreeg. Ik schatte al in dat ik niet al te vrij kon zijn over mijn ervaringen, want zij is immers ook nog in dienst bij de baas en de man des huizes. Maar wat schetste toch  mijn verbazing en riep plaatsvervangende schaamte in me op? Voor mijn ogen werd de vrouw na het bezoek nog naar binnen geroepen en bevraagd over mijn oordeel van het geheel.
Wanneer ik mijn vriendin op satirische wijze vraag of er nog geheimen gedeeld zijn, antwoord ze dat er positieve dingen zijn gezegd over mijn vriend en mij, maar dat het tegelijkertijd wel iets met mijn positie te maken moet hebben dat ik zo moeilijk deed in hun ogen over geld en de huur van de kamer.Wanneer ik  in algemene termen aangeef dat het eigenlijk open bepraat moet worden op neutrale basis, word ik aan de ene kant wel bevestigd, maar aan de andere kant blijft het normaal telkens maar weer en op verschillende wijze informatie te krijgen of het nu goed of slechte informatie is.  Tja voor ons ligt dat toch wat anders. We zijn verknocht aan onze privacy en het recht om voor jezelf te kunnen spreken. We genieten hiermee geestelijke vrijheid en zijn niet bang om voor onze mening uit te komen. Maar de Indiase mensen moeten altijd oppassen met wat ze zeggen en voelen zich lang niet altijd vrij om zich te bewegen. Al vaak heb ik hen horen verzuchten dat ze worden dwarsgezeten en hoor veel oordelen over elkaar.
Mijn Duitse vriend vertelde me ook nog dat de meeste westerse mensen alleen met de mond lachen en niet met de ogen wat voor de Indiase mensen bedreigend is. Het feit dat dit niet zo diep is onderschrijf ik en dat is misschien wel de reden dat ik zo makkelijk contact heb met de meeste Indiase mensen.


Kortom the best is for free, ik houd het vaandel hoog, en nog steeds geloof ik hierin, maar het is natuurlijk wel gebaseerd op een ethiek van een zuivere mentaliteit en dat bedoelde the mother ook. Het streven hiernaar kan met individuele vrijheid en begrenzingen wel bereikt worden, maar wanneer je een zekere comfort en veiligheid heb bereikt kan je al snel beginnen aan het delen van je kennis en je liefde. In feite komt het model van Maslow hier door de ontwikkeling die westerse mensen al zo lang hebben genoten hier op een positieve wijze van pas. Veel westerse mensen besluiten vanuit het gemis aan echte spirituele groei in Nederland en het leven vanuit gemeenschapszin deze kant graag op te trekken. Zo deed ook Albert Zwaan onze Nederlandse vriend die we in 2011 al hebben ontmoet dit. Al zijn vrije tijd zette hij om in het reizen en werken in India, waarna hij al snel 9 maanden per jaar kwam en tenslotte zich helemaal kon wijden aan stichtingen zoals de gehandicapte meisjes en de oudere mensen die vaak door familie worden verstoten en op straat komen. Zijn stichting wil ik hier ook nogmaals noemen, omdat hij onlangs is overleden, maar zijn werk door zijn geadopteerde zoon eens te meer onze steun erg hard nodig heeft.

http://www.mahatmagandhihome.nl



Een mooie uitdaging om eens over dit standpunt en communicatie van en met de Indiase verhuurders te praten dacht ik vanochtend.
We gaan zondag weg, maar om nog terug te komen in India moeten we meerdere bruggen nemen, dus deze zou dan ook interessant zijn. Ontwikkeling is toch het doel van het leven, maar of je elkaar kan begrijpen is altijd nog het lastigste onderdeel....

Een levensverhaal en promotie om te leven als veganist

http://www.elephantjournal.com/2012/07/from-rocky-mountain-oysters-to-nirvana-kim-amlong/

Morgen ga ik met mijn nieuwe Amerikaanse vriendin een dag beleven waar ik haar yoga en meditatie ga ervaren en tevens gaan we bij het rawfood restaurant lunchen.
Daarna ook mediteren bij de Matre Mandir, wat nu een dagelijks programma word sinds ik mijn Duitse vrienden ben tegengekomen. Opgehaald door Werner rijd ik achter op zijn motor door de zandwegen naar de plek, waar we door de portier als vanzelf naar binnen worden gelaten.
Ik kan mediteren bij de peddels, één van de twaalf kwaliteiten die the mother ook in bloemen en kleuren heeft omschreven. De kracht ervan ervaar ik in de kleinere kamer, waarna ik ook graag op de binnenplaats aan het water, waar fontein en de lotusbloem zijn gebouwd verder ga. Heerlijk de wind door de haren, de zon op mijn rug contempleren op gezondheid voor mijn nichtje, voor herstel van mijn schouder en de communicatie tussen Indiase en westerse mensen binnen Auroville. Er is zoveel op dit gebied wat anders verloopt. Ik word geprezen door een Amerikaanse vrouw als ik de zoveelste persoon die in een winkel zich zo maar voordringt om te betalen hierop aanspreek. Mijn humor en vastberadenheid om die persoon op zijn gedrag  te reflecteren wordt door haar direct verder omgezet in stroom van humor, die ze als ze een soort van cartoonvoordracht dan in de winkel houd. Ze geeft aan dat Auroville in dit soort aspecten ook verder moet ontwikkelen en wil graag dat ik bij de manager het logistieke systeem van wachten op je beurt doorgeef....

Ik ben zo blij dat ik met vele culturen te maken krijg. De laatste dagen zijn het ook veel Duitsers en ik moet zeggen dat ik me prima voel bij onze oosterburen. De twee homo mannen boven mij hebben veel humor en zijn erg innemend. Het andere stel bijzonder aardig en warm van geest.

We gaan zelfs papier halen om te schilderen, want Reinaldo is kunstenaar en maakt een prachtige wandtekening over de geschiedenis van Auroville, waarop mensen uit de jaren 70 verbeeld staan. Tevens komen er natuurelementen in, de zee waar we ook aan verblijven in Auroville is onderdeel van dit landschap. Zijn uitleg was al erg fascinerend en de beginfase heb ik mogen aanschouwen.
Er komt nog een expositie in het Tibetaans restaurant, waar we hopelijk zaterdag met zijn vieren nog naar toe kunnen gaan.

De komende week zal ik bij Brigitte en bij de stichting Isai Ma(i)yam weer huizen en dan ook de kinderyoga bij de gehandicapten verder bijwonen en daarnaast het pedagogisch beleidsplan samen met Shiwa een Indiase coach en Brigitte verder uitwerken.
Dan ga ik ook nog naar een Indiase organisatie voor gehandicapten kinderen in Auroville zelf. De organisatie Deepam begon ooit in de jaren 90 ook onder een boom en zijn uitgegroeid tot verschillende disciplines op het gebied van gehoor, spraak, fysio en taal en onderwijs.
De foto's van het huis is het Auromodel huis waar ik nu op dit moment verblijf

Wordt vervolgd