Ja met deze titel heb ik de afgelopen week wel gestoeid, mede door de filosofie van the mother die dit idealistisch economisch model toch ook heeft gepromoot.
Ik hoor de broodnuchtere Nederlander al reclameren: ja mooi gezegd, maar die vlieger gaat niet op.
Er zijn echter aspecten die wel degelijk al waar zijn, want kijk naar de lucht en de zon, deze zijn van grote waarde voor ons bestaan en die krijgen we gratis. We zijn zo gewend aan deze gegevens dat we de waarde ervan daarmee makkelijk onderschatten. Want de kracht van de zon is zo belangrijk voor ons leven en als yoga onderdeel van grote waarde. Vitamine D wat we in Nederland zo missen in de winter, krijg je hier gratis.
Ik heb hiermee de afgelopen week gestoeid, toen ik aandacht vroeg voor de geldkraan die wat leeg dreigde te lopen. Allereerst bij de acupuncturist, deze ging hier spontaan op in, door de titel nog eens zelf te bevestigen. Hij bracht de kosten van zijn consulten direct 300 roepies naar beneden. Toch verklaarde hij dat hij niet lager kon gaan, omdat er een lijn in het centrum Arka moet worden getrokken. Er zou onvervalste concurrentie bestaan, als je je eigen hoogte bepaald. Mensen gaan dan nadenken en zich afvragen waarom hij zo goedkoop kan zijn en ja daar gaan we dan, het economisch model is in Auroville blijkt toch ook het Kenysiaanse model te worden. De gedachte achter goed is goedkoper is hier aan het verdwijnen, het ego doet hier met zijn intrede van geld wellicht dezelfde schade als in het westen. Wanneer leren mensen het? The mother zei dat mensen telkens en dus keer op keer dezelfde fout maken. Toch zijn de meesters, de yogi's in de grotten niet van plan om geld, goederen of iets van je te willen aannemen. Zij weten dat de lucht en de zon van grote waarde zijn voor de verbintenis met de Divine. En gratie bestaat bij de naam van God. Je mag vrij met ze mediteren, chanten of wat je wensen ook zijn. Ze weigeren geld of goederen aan te nemen. Ik ervaar ook telkens wanneer je de gedachte achter comfort of geld loslaat zich wondertjes openbaren. Nieuwe verrassende situaties die ofwel goed voor je geest zijn ofwel mensen laat ontmoeten die wel vanuit deze dienstbare gedachte leven. Ik voel me altijd intens dankbaar en soms ervaar ik dan ook die glimpen aan de horizon waar je de Divine eens in volle glorie zal tegenkomen. Vanuit het Zelf en de stilte en een open hart is leven in het hier en nu een prachtig avontuur, wat scheppende vermogens in zich heeft.
Het gezegde dat de meester op je pad verschijnt en jou kiest hangt ook deels af van je geest. Is je geest vrij in de zin dat je je eigen pad in het leven kiest, dan kom je je goeroe of leermeester ook tegen. Dan kun je ook je lessen die je zelf al inziet verder uitwerken bij een organisatie of leraar. Zo kwam ik ooit zelf in de zoektocht naar een vorm van leven in onvoorwaardelijke liefde, na een tv programma van Mansukh Patel, de Life Foundation op het spoor. Ging daarvoor eerst naar Engeland voor een conferentie en ik werd diep in mijn wezen geraakt en vele jaren later ben ik als yogadocent nog steeds lid van de organisatie.
Jammer genoeg is het auromodel van de jaren 70 op de achtergrond aan het schuiven. Ik word zelfs door een Nederlander die ik toevallig op een terras tegenkom ingewijd: je kan nu beter geld meebrengen om binnen Auroville te wonen. Je bijdrage kan moeilijk alleen nog bestaan uit je eigen kwaliteiten zoals docent of wegenbouwer. Misschien is het wel beter buiten Auroville te wonen memoreerde hij zelfs. Maar als je met een Indiaanse man bent, dan is alles wel veel makkelijker.
Je ziet ook de mens hiermee veranderen en emoties als hebberigheid, beschermen van eigen materie naar voren komen.Bovendien hebben we nog met het kastesysteem in India te maken. Mensen vragen je soms het hemd van het lijf. Ze willen alles weten over je achtergrond, om je te kunnen plaatsen. Van gemeende belangstelling is hier op de eerste plaats geen sprake. Ze kunnen daarmee ook niet echt luisteren naar wat je hier in India brengt of wat je achtergrond werkelijk voor je betekent. Ze nemen snel hun eigen positie in.
In het huis waar ik nu verblijf word er met een onlogische organisatie telkens weer nieuwe plannen bedacht om het de gasten zo aangenaam mogelijk te maken, maar geld staat hier wel op de voorgrond, hoewel er ook sprake is van een zekere vriendelijkheid door bijvoorbeeld het aanbieden van fruit in de ochtend. De bloemen staan ook elke keer weer fris op tafel. Het zijn die kleine gebaren die wij Westerlingen prachtig vinden. Maar mijn Duitse vriend zegt dan broodnuchter dat dit allemaal niet zoveel is voor hen. Ik waardeer het wel ten zeerste.
Ik hoorde vanochtend dat twee jonge mensen de wasmachine gebruikten, maar ik heb dit nooit aangeboden gekregen. Een andere Duitse vrouw kon de koelkast en het privéterras gebruiken, nadat ze door misverstanden uit een grotere kamer moest verhuizen naar de kleinere en ik krijg deze mogelijkheid niet meer wanneer ik ook gebruik zou willen maken van de kleinere kamer.
Dat wordt me heel duidelijk te kennen gegeven. Dus ik schok soms door de verrassingen, maar accepteer het. Tenslotte denk ik dan maar weer: het beste is vrij.
Er is onevenwichtigheid in handelen, maar ook in gedrag en emoties. Je merkt daar wij als Nederlanders en van oorsprong handelaars de waarde van produkten kunnen omzetten in geldstromen en hier in het juiste geval op ethische wijze mee omgaan. Hiermee zijn de grote lijnen duidelijk omschreven en kosten geen extra tijd en men kan toekomen aan de geneugten van het leven. Je voelt een vloeiende lijn. In India staat geld nog in de kinderschoenen van een groeiend welvarend land. Er moet nog veel over worden nagedacht en beslissingen zijn niet eenduidig en kunnen op dezelfde dag nog wel 3x veranderen. Erg ingewikkeld soms en tijdrovend en lang niet altijd logisch onderbouwd, maar vanuit eigen persoonlijke of kleine organisatiestandpunten.
Daarnaast is het gevoel dat je in Nederland enige privacy hebt in het kunnen ervaren van je eigen ruimte en duidelijk kunt opkomen voor je rechten, terwijl India hierin niet uitblinkt. Er wordt wel getreurd over dit gegeven, maar met dezelfde geheimzinnigheid dat alles kan worden besproken blijkt hier ook de weg naar Rome nog niet te zijn gevonden. Hier is alles gemeengoed, ook je gedachten en hiermee kan je voelen alsof je geen geestelijke ruimte krijgt. Een voorbeeld hiervan ervoer ik gisteren, toen ik een Indiase vriendin op bezoek kreeg. Ik schatte al in dat ik niet al te vrij kon zijn over mijn ervaringen, want zij is immers ook nog in dienst bij de baas en de man des huizes. Maar wat schetste toch mijn verbazing en riep plaatsvervangende schaamte in me op? Voor mijn ogen werd de vrouw na het bezoek nog naar binnen geroepen en bevraagd over mijn oordeel van het geheel.
Wanneer ik mijn vriendin op satirische wijze vraag of er nog geheimen gedeeld zijn, antwoord ze dat er positieve dingen zijn gezegd over mijn vriend en mij, maar dat het tegelijkertijd wel iets met mijn positie te maken moet hebben dat ik zo moeilijk deed in hun ogen over geld en de huur van de kamer.Wanneer ik in algemene termen aangeef dat het eigenlijk open bepraat moet worden op neutrale basis, word ik aan de ene kant wel bevestigd, maar aan de andere kant blijft het normaal telkens maar weer en op verschillende wijze informatie te krijgen of het nu goed of slechte informatie is. Tja voor ons ligt dat toch wat anders. We zijn verknocht aan onze privacy en het recht om voor jezelf te kunnen spreken. We genieten hiermee geestelijke vrijheid en zijn niet bang om voor onze mening uit te komen. Maar de Indiase mensen moeten altijd oppassen met wat ze zeggen en voelen zich lang niet altijd vrij om zich te bewegen. Al vaak heb ik hen horen verzuchten dat ze worden dwarsgezeten en hoor veel oordelen over elkaar.
Mijn Duitse vriend vertelde me ook nog dat de meeste westerse mensen alleen met de mond lachen en niet met de ogen wat voor de Indiase mensen bedreigend is. Het feit dat dit niet zo diep is onderschrijf ik en dat is misschien wel de reden dat ik zo makkelijk contact heb met de meeste Indiase mensen.
Kortom the best is for free, ik houd het vaandel hoog, en nog steeds geloof ik hierin, maar het is natuurlijk wel gebaseerd op een ethiek van een zuivere mentaliteit en dat bedoelde the mother ook. Het streven hiernaar kan met individuele vrijheid en begrenzingen wel bereikt worden, maar wanneer je een zekere comfort en veiligheid heb bereikt kan je al snel beginnen aan het delen van je kennis en je liefde. In feite komt het model van Maslow hier door de ontwikkeling die westerse mensen al zo lang hebben genoten hier op een positieve wijze van pas. Veel westerse mensen besluiten vanuit het gemis aan echte spirituele groei in Nederland en het leven vanuit gemeenschapszin deze kant graag op te trekken. Zo deed ook Albert Zwaan onze Nederlandse vriend die we in 2011 al hebben ontmoet dit. Al zijn vrije tijd zette hij om in het reizen en werken in India, waarna hij al snel 9 maanden per jaar kwam en tenslotte zich helemaal kon wijden aan stichtingen zoals de gehandicapte meisjes en de oudere mensen die vaak door familie worden verstoten en op straat komen. Zijn stichting wil ik hier ook nogmaals noemen, omdat hij onlangs is overleden, maar zijn werk door zijn geadopteerde zoon eens te meer onze steun erg hard nodig heeft.
http://www.mahatmagandhihome.nl
Een mooie uitdaging om eens over dit standpunt en communicatie van en met de Indiase verhuurders te praten dacht ik vanochtend.
We gaan zondag weg, maar om nog terug te komen in India moeten we meerdere bruggen nemen, dus deze zou dan ook interessant zijn. Ontwikkeling is toch het doel van het leven, maar of je elkaar kan begrijpen is altijd nog het lastigste onderdeel....
Ik hoor de broodnuchtere Nederlander al reclameren: ja mooi gezegd, maar die vlieger gaat niet op.
Er zijn echter aspecten die wel degelijk al waar zijn, want kijk naar de lucht en de zon, deze zijn van grote waarde voor ons bestaan en die krijgen we gratis. We zijn zo gewend aan deze gegevens dat we de waarde ervan daarmee makkelijk onderschatten. Want de kracht van de zon is zo belangrijk voor ons leven en als yoga onderdeel van grote waarde. Vitamine D wat we in Nederland zo missen in de winter, krijg je hier gratis.
Ik heb hiermee de afgelopen week gestoeid, toen ik aandacht vroeg voor de geldkraan die wat leeg dreigde te lopen. Allereerst bij de acupuncturist, deze ging hier spontaan op in, door de titel nog eens zelf te bevestigen. Hij bracht de kosten van zijn consulten direct 300 roepies naar beneden. Toch verklaarde hij dat hij niet lager kon gaan, omdat er een lijn in het centrum Arka moet worden getrokken. Er zou onvervalste concurrentie bestaan, als je je eigen hoogte bepaald. Mensen gaan dan nadenken en zich afvragen waarom hij zo goedkoop kan zijn en ja daar gaan we dan, het economisch model is in Auroville blijkt toch ook het Kenysiaanse model te worden. De gedachte achter goed is goedkoper is hier aan het verdwijnen, het ego doet hier met zijn intrede van geld wellicht dezelfde schade als in het westen. Wanneer leren mensen het? The mother zei dat mensen telkens en dus keer op keer dezelfde fout maken. Toch zijn de meesters, de yogi's in de grotten niet van plan om geld, goederen of iets van je te willen aannemen. Zij weten dat de lucht en de zon van grote waarde zijn voor de verbintenis met de Divine. En gratie bestaat bij de naam van God. Je mag vrij met ze mediteren, chanten of wat je wensen ook zijn. Ze weigeren geld of goederen aan te nemen. Ik ervaar ook telkens wanneer je de gedachte achter comfort of geld loslaat zich wondertjes openbaren. Nieuwe verrassende situaties die ofwel goed voor je geest zijn ofwel mensen laat ontmoeten die wel vanuit deze dienstbare gedachte leven. Ik voel me altijd intens dankbaar en soms ervaar ik dan ook die glimpen aan de horizon waar je de Divine eens in volle glorie zal tegenkomen. Vanuit het Zelf en de stilte en een open hart is leven in het hier en nu een prachtig avontuur, wat scheppende vermogens in zich heeft.
Het gezegde dat de meester op je pad verschijnt en jou kiest hangt ook deels af van je geest. Is je geest vrij in de zin dat je je eigen pad in het leven kiest, dan kom je je goeroe of leermeester ook tegen. Dan kun je ook je lessen die je zelf al inziet verder uitwerken bij een organisatie of leraar. Zo kwam ik ooit zelf in de zoektocht naar een vorm van leven in onvoorwaardelijke liefde, na een tv programma van Mansukh Patel, de Life Foundation op het spoor. Ging daarvoor eerst naar Engeland voor een conferentie en ik werd diep in mijn wezen geraakt en vele jaren later ben ik als yogadocent nog steeds lid van de organisatie.
Jammer genoeg is het auromodel van de jaren 70 op de achtergrond aan het schuiven. Ik word zelfs door een Nederlander die ik toevallig op een terras tegenkom ingewijd: je kan nu beter geld meebrengen om binnen Auroville te wonen. Je bijdrage kan moeilijk alleen nog bestaan uit je eigen kwaliteiten zoals docent of wegenbouwer. Misschien is het wel beter buiten Auroville te wonen memoreerde hij zelfs. Maar als je met een Indiaanse man bent, dan is alles wel veel makkelijker.
Je ziet ook de mens hiermee veranderen en emoties als hebberigheid, beschermen van eigen materie naar voren komen.Bovendien hebben we nog met het kastesysteem in India te maken. Mensen vragen je soms het hemd van het lijf. Ze willen alles weten over je achtergrond, om je te kunnen plaatsen. Van gemeende belangstelling is hier op de eerste plaats geen sprake. Ze kunnen daarmee ook niet echt luisteren naar wat je hier in India brengt of wat je achtergrond werkelijk voor je betekent. Ze nemen snel hun eigen positie in.
In het huis waar ik nu verblijf word er met een onlogische organisatie telkens weer nieuwe plannen bedacht om het de gasten zo aangenaam mogelijk te maken, maar geld staat hier wel op de voorgrond, hoewel er ook sprake is van een zekere vriendelijkheid door bijvoorbeeld het aanbieden van fruit in de ochtend. De bloemen staan ook elke keer weer fris op tafel. Het zijn die kleine gebaren die wij Westerlingen prachtig vinden. Maar mijn Duitse vriend zegt dan broodnuchter dat dit allemaal niet zoveel is voor hen. Ik waardeer het wel ten zeerste.
Ik hoorde vanochtend dat twee jonge mensen de wasmachine gebruikten, maar ik heb dit nooit aangeboden gekregen. Een andere Duitse vrouw kon de koelkast en het privéterras gebruiken, nadat ze door misverstanden uit een grotere kamer moest verhuizen naar de kleinere en ik krijg deze mogelijkheid niet meer wanneer ik ook gebruik zou willen maken van de kleinere kamer.
Dat wordt me heel duidelijk te kennen gegeven. Dus ik schok soms door de verrassingen, maar accepteer het. Tenslotte denk ik dan maar weer: het beste is vrij.
Er is onevenwichtigheid in handelen, maar ook in gedrag en emoties. Je merkt daar wij als Nederlanders en van oorsprong handelaars de waarde van produkten kunnen omzetten in geldstromen en hier in het juiste geval op ethische wijze mee omgaan. Hiermee zijn de grote lijnen duidelijk omschreven en kosten geen extra tijd en men kan toekomen aan de geneugten van het leven. Je voelt een vloeiende lijn. In India staat geld nog in de kinderschoenen van een groeiend welvarend land. Er moet nog veel over worden nagedacht en beslissingen zijn niet eenduidig en kunnen op dezelfde dag nog wel 3x veranderen. Erg ingewikkeld soms en tijdrovend en lang niet altijd logisch onderbouwd, maar vanuit eigen persoonlijke of kleine organisatiestandpunten.
Daarnaast is het gevoel dat je in Nederland enige privacy hebt in het kunnen ervaren van je eigen ruimte en duidelijk kunt opkomen voor je rechten, terwijl India hierin niet uitblinkt. Er wordt wel getreurd over dit gegeven, maar met dezelfde geheimzinnigheid dat alles kan worden besproken blijkt hier ook de weg naar Rome nog niet te zijn gevonden. Hier is alles gemeengoed, ook je gedachten en hiermee kan je voelen alsof je geen geestelijke ruimte krijgt. Een voorbeeld hiervan ervoer ik gisteren, toen ik een Indiase vriendin op bezoek kreeg. Ik schatte al in dat ik niet al te vrij kon zijn over mijn ervaringen, want zij is immers ook nog in dienst bij de baas en de man des huizes. Maar wat schetste toch mijn verbazing en riep plaatsvervangende schaamte in me op? Voor mijn ogen werd de vrouw na het bezoek nog naar binnen geroepen en bevraagd over mijn oordeel van het geheel.
Wanneer ik mijn vriendin op satirische wijze vraag of er nog geheimen gedeeld zijn, antwoord ze dat er positieve dingen zijn gezegd over mijn vriend en mij, maar dat het tegelijkertijd wel iets met mijn positie te maken moet hebben dat ik zo moeilijk deed in hun ogen over geld en de huur van de kamer.Wanneer ik in algemene termen aangeef dat het eigenlijk open bepraat moet worden op neutrale basis, word ik aan de ene kant wel bevestigd, maar aan de andere kant blijft het normaal telkens maar weer en op verschillende wijze informatie te krijgen of het nu goed of slechte informatie is. Tja voor ons ligt dat toch wat anders. We zijn verknocht aan onze privacy en het recht om voor jezelf te kunnen spreken. We genieten hiermee geestelijke vrijheid en zijn niet bang om voor onze mening uit te komen. Maar de Indiase mensen moeten altijd oppassen met wat ze zeggen en voelen zich lang niet altijd vrij om zich te bewegen. Al vaak heb ik hen horen verzuchten dat ze worden dwarsgezeten en hoor veel oordelen over elkaar.
Mijn Duitse vriend vertelde me ook nog dat de meeste westerse mensen alleen met de mond lachen en niet met de ogen wat voor de Indiase mensen bedreigend is. Het feit dat dit niet zo diep is onderschrijf ik en dat is misschien wel de reden dat ik zo makkelijk contact heb met de meeste Indiase mensen.
Kortom the best is for free, ik houd het vaandel hoog, en nog steeds geloof ik hierin, maar het is natuurlijk wel gebaseerd op een ethiek van een zuivere mentaliteit en dat bedoelde the mother ook. Het streven hiernaar kan met individuele vrijheid en begrenzingen wel bereikt worden, maar wanneer je een zekere comfort en veiligheid heb bereikt kan je al snel beginnen aan het delen van je kennis en je liefde. In feite komt het model van Maslow hier door de ontwikkeling die westerse mensen al zo lang hebben genoten hier op een positieve wijze van pas. Veel westerse mensen besluiten vanuit het gemis aan echte spirituele groei in Nederland en het leven vanuit gemeenschapszin deze kant graag op te trekken. Zo deed ook Albert Zwaan onze Nederlandse vriend die we in 2011 al hebben ontmoet dit. Al zijn vrije tijd zette hij om in het reizen en werken in India, waarna hij al snel 9 maanden per jaar kwam en tenslotte zich helemaal kon wijden aan stichtingen zoals de gehandicapte meisjes en de oudere mensen die vaak door familie worden verstoten en op straat komen. Zijn stichting wil ik hier ook nogmaals noemen, omdat hij onlangs is overleden, maar zijn werk door zijn geadopteerde zoon eens te meer onze steun erg hard nodig heeft.
http://www.mahatmagandhihome.nl
Een mooie uitdaging om eens over dit standpunt en communicatie van en met de Indiase verhuurders te praten dacht ik vanochtend.
We gaan zondag weg, maar om nog terug te komen in India moeten we meerdere bruggen nemen, dus deze zou dan ook interessant zijn. Ontwikkeling is toch het doel van het leven, maar of je elkaar kan begrijpen is altijd nog het lastigste onderdeel....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten