Vanochtend had ik in de vroege ochtend voor mijn vertrek uit Douceur nog even snel een afspraak met de acupuncturist gepland. Had erg beroerd geslapen, maar goed op weg naar de bakkerij waar Mohammed me zou afhalen op zijn motor had ik nog snel even een theetje en een broodje gekocht. Toen verscheen hij al en gingen we een paar honderd meter verder naar zijn praktijk. De auto's raasden voorbij en dan zie je ook het verschil met Arke, waar hij zijn andere praktijk heeft. Daar heb je alleen de geluiden van de natuur en de goede energie die de ruimte vullen. 'Dit was echt een praktijk, waar de Nederlanders over het algemeen geen brood van lusten. Nu ben ik wel wat gewend ondertussen, dus ik kon me hierin ook wel even begeven. De behandeling was opnieuw weer goed, mijn schouder en voet doen nog steeds wel pijn, maar ja ik word in India dan ook zo hoog getrokken met mijn energie, dat ik niet snel vanuit mijn buik adem. Dat is belangrijk volgens Mohammed en de energie spreid zich niet goed naar de schouder. Er is wel een nieuwe conclusie ontstaan, want Mohammed denkt nu dat het herstel mogelijk toch nooit helemaal meer als vanouds word.
Maar het jaar wat de medici in Nederland ervoor hebben gegeven en mogelijk nog langer is naar mijn eigen bevindingen toch wel enorm ingekrompen door zijn behandeling. Ik blijf met de oosterse en westerse conclusie nog steeds optimistisch.
Dan vraagt hij of ik na de behandeling ook nog even op zijn motor naar huis gebracht wil worden, maar ik besluit nee te zeggen omdat ik ook nog een taxi wil reserveren. Had ik dat nou niet gedaan, dan had ik waarschijnlijk niet de enge aanvaring met de koe gehad. Al lopende zie ik een koe langs de weg, nou is dat niet de eerste keer, dus deze dacht ik ook gewoon te kunnen passeren. Maar misschien word ik iets te vertrouwd met de koe, want ik passeerde zo kort dat hij dacht, dit is te intiem en hij greep me bij zijn horens. Zo licht als ik er nu over praat zo ervoer ik het niet, want het was doodeng. Ik had het gevoel van de grond te worden getild en zag al plaatjes voor me dat ik totaal opengereten zou worden. Ik gilde en schreeuwde : nee. Al in dezelfde tien seconden denk ik achteraf, stond ik weer op de grond en zag ik een glimlachende Indiase man op een motor voor me. Ik dacht meteen, die gaat de koe wel verdrijven en voelde de hulp. Aan de overkant stond er ook 1. Die glimlach deed me letterlijk weer ontspannen, want zijn rust liet me voelen dat het niet zo gevaarlijk was, als ik op dat moment ervaarde. De koe was al weer achter me en de twee mannen vroegen bezorgd of ik me had bezeerd. Nou dat was wel het geval. Ik moest denken aan Hermien die in Nederland door een koe op een dergelijke wijze diepe wonden had opgelopen. Mijn zorg was dat ik vooral geen infectie zou oplopen. Dus ik beaamde dat het wel ging, maar verdwaasd liep ik snel naar het dichtstbijzijnd cafeetje, waar ik een Engelsman die ook in Arke had gelogeerd tegenkwam. Het gegeven dat je een vertrouwd persoon tegenkomt, maakte me aan het huilen. Eigenlijk besefte ik op dat moment dat ik in shock was. Gelukkig was deze man zeer begaand en bracht hij me naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Daar gaf dokter Uma, die ook Albert onze vriend zo goed had verzorgd, mij de beste zorg die ik me maar kon wensen. Met een flesje betadinevloeistof en antibiotica en een paar pillen tegen de shock kon ik al snel achter op de motor van Boomi nu naar zijn broers appartement. De tetanusprik zou ik alleen krijgen als ik langer dan 2 jaar geleden was ingeënt. Dat was afgedekt, want twee jaar ervoor had ik nog de prik gehad die volgens de Twentse GGD zelfs 10 jaar geldig is. Het voornemen om vandaag al naar het weeshuis in Pondi te gaan liet ik maar even voor wat het was, eerst moest ik wat rusten.
Nu in de avond zie ik het hele gebeuren al weer als een gebeurtenis, die hoewel ik hem niet graag weer overdoe, toch als een verhaal breng. De koeien zijn af en toe dus gevaarlijk in India, misschien was het een wilde koe en kon hij niet tegen het rood wat ik droeg. In ieder geval heb ik dat geleerd en zeker afstand te bewaren. Er gebeuren ook vaker in de nacht wel ongelukken met de koeien die dan doodleuk op de weg blijven liggen, verzekerde Brigitte me, nou dat wil ik helemaal niet meemaken.
India blijft een gek land met rare uitschieters, deze was er zo één. Laten ze de koeien maar gewoon in de wei lopen, dan heeft niemand er last van.
Maar het jaar wat de medici in Nederland ervoor hebben gegeven en mogelijk nog langer is naar mijn eigen bevindingen toch wel enorm ingekrompen door zijn behandeling. Ik blijf met de oosterse en westerse conclusie nog steeds optimistisch.
Dan vraagt hij of ik na de behandeling ook nog even op zijn motor naar huis gebracht wil worden, maar ik besluit nee te zeggen omdat ik ook nog een taxi wil reserveren. Had ik dat nou niet gedaan, dan had ik waarschijnlijk niet de enge aanvaring met de koe gehad. Al lopende zie ik een koe langs de weg, nou is dat niet de eerste keer, dus deze dacht ik ook gewoon te kunnen passeren. Maar misschien word ik iets te vertrouwd met de koe, want ik passeerde zo kort dat hij dacht, dit is te intiem en hij greep me bij zijn horens. Zo licht als ik er nu over praat zo ervoer ik het niet, want het was doodeng. Ik had het gevoel van de grond te worden getild en zag al plaatjes voor me dat ik totaal opengereten zou worden. Ik gilde en schreeuwde : nee. Al in dezelfde tien seconden denk ik achteraf, stond ik weer op de grond en zag ik een glimlachende Indiase man op een motor voor me. Ik dacht meteen, die gaat de koe wel verdrijven en voelde de hulp. Aan de overkant stond er ook 1. Die glimlach deed me letterlijk weer ontspannen, want zijn rust liet me voelen dat het niet zo gevaarlijk was, als ik op dat moment ervaarde. De koe was al weer achter me en de twee mannen vroegen bezorgd of ik me had bezeerd. Nou dat was wel het geval. Ik moest denken aan Hermien die in Nederland door een koe op een dergelijke wijze diepe wonden had opgelopen. Mijn zorg was dat ik vooral geen infectie zou oplopen. Dus ik beaamde dat het wel ging, maar verdwaasd liep ik snel naar het dichtstbijzijnd cafeetje, waar ik een Engelsman die ook in Arke had gelogeerd tegenkwam. Het gegeven dat je een vertrouwd persoon tegenkomt, maakte me aan het huilen. Eigenlijk besefte ik op dat moment dat ik in shock was. Gelukkig was deze man zeer begaand en bracht hij me naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Daar gaf dokter Uma, die ook Albert onze vriend zo goed had verzorgd, mij de beste zorg die ik me maar kon wensen. Met een flesje betadinevloeistof en antibiotica en een paar pillen tegen de shock kon ik al snel achter op de motor van Boomi nu naar zijn broers appartement. De tetanusprik zou ik alleen krijgen als ik langer dan 2 jaar geleden was ingeënt. Dat was afgedekt, want twee jaar ervoor had ik nog de prik gehad die volgens de Twentse GGD zelfs 10 jaar geldig is. Het voornemen om vandaag al naar het weeshuis in Pondi te gaan liet ik maar even voor wat het was, eerst moest ik wat rusten.
Nu in de avond zie ik het hele gebeuren al weer als een gebeurtenis, die hoewel ik hem niet graag weer overdoe, toch als een verhaal breng. De koeien zijn af en toe dus gevaarlijk in India, misschien was het een wilde koe en kon hij niet tegen het rood wat ik droeg. In ieder geval heb ik dat geleerd en zeker afstand te bewaren. Er gebeuren ook vaker in de nacht wel ongelukken met de koeien die dan doodleuk op de weg blijven liggen, verzekerde Brigitte me, nou dat wil ik helemaal niet meemaken.
India blijft een gek land met rare uitschieters, deze was er zo één. Laten ze de koeien maar gewoon in de wei lopen, dan heeft niemand er last van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten