31 januari,
Opnieuw ben ik verhuisd, nu naar een prachtig Auroville model huis, waar we met 8 kamers in een soort van boerderij allemaal een eigen optrekje hebben. Ik had weer eens geluk, want ik werd een dag ervoor gevraagd toch iets eerder dan de genoemde datum uit Arka te vertrekken, omdat ze hadden dubbelgeboekt. Dus ging ik op zoek, eerst met mensen die zogenaamd wel iets voor me wisten, een taxichauffeur, maar op het moment suprême was hij niet aanwezig om mij naar zijn uitgezochte plek te brengen. Dus zelf op zoek en ik had het universum toevertrouwd een mooie plek te willen vinden. In het visitorcentrum waar je kunt boeken voor gasthuizen, was een paar dagen daarvoor nog voor niemand plek, want de maanden december tot en met februari zijn hoogseizoenmaanden. Het weer is zo aangenaam dat iedereen hier als buitenlander dan wel wil vertoeven. Dus ik dacht wat doe ik hier eigenlijk, maar tegen bijna beter weten in gokte ik dat het misschien positief zou uitvallen. En ja dit keer had ik dus geluk bij het vinden van een deel van een Auroville model huis. Onze Indiase vrienden die ook al een paar x verwoede pogingen hadden gedaan, kregen tot dan toe nul op hun rekest en het toeval wou dat ik nu bij hetzelfde huis wel ingang kreeg.
Dingen kunnen zo veranderen in India, je weet nooit of het de volgende dag nog dezelfde uitgangspunten als daarvoor heeft, dat is waar je mee moet leren omgaan. Dat dat soms tot ook mijn ergernis kan leiden mocht ik vandaag weer eens ervaren. De telefonische afspraak voor de Matre Mandir gaf me de mogelijkheid om met een nummer naar binnen te kunnen lopen. Ik had me nog een dag daarvoor nog eens bij het kernpunt van kaartenuitgave in het visitorcentrum vergewist van mijn situatie. Opnieuw moet je dan met de Indiase communicatie weten om te gaan, want de vrouw snauwde me haast met een vriendelijke glimlach toe, waarvoor ik dan kwam, terwijl ik geen beginnend Matre Mandir bezoekster was. In 2011 had ik immers samen met Raja dit centrum ook al eens bezocht. Dus ik ging vol vertrouwen vanochtend al vroeg op pad, met mijn mooiste outfit, maar nee hoor, ik had geen kaart en was niet gebracht met een bus van het visitorcentrum, dus ik mocht er niet in. Pissig als ik was, wees ik de baliemedewerker toch even fijntjes op de niet transparante organisatie en ik moest dan maar wachten totdat hij de betreffende vrouw zou spreken, die me had uitgelegd geen kaart meer nodig te hebben. Wachten duurt in India erg lang en ik koos toen maar eieren voor mijn geld, want de volgende dag zou ik immers ook nog met Raja willen gaan. Ook al had ik nu voor hem maar 1 nummer gereserveerd, de baliemedewerker verzekerde mij dat ik de volgende dag wel met twee mensen naar binnen zou kunnen. Daarover zou hij me zeker nog bellen vandaag. maar helaas je voelt het al aan, dat telefoontje heb ik vandaag niet gehad.Stom dacht ik, ik had toch even de naam van de medewerker moeten vragen, want toen ik zelf belde was hij ook in geen velden of wegen te bekennen. Dus dan maar even bij het visitorcentrum koffie drinken dacht ik. Daar deed ik mijn verhaal aan de telefoon aan Raja en een uit Nederland komende Indiase man ving mijn verhaal, welke ik half in het Nederlands half Engels hield, op. Hij gaf toe hoe de organisatie hem zelfs soms naar de keel greep, omdat andere Indiase mensen vaak bij hem terecht komen om een kaart te eisen. Goed ik krijg morgen van hem zeker twee kaarten. En deze man komt vertrouw ik nu dan ook, wellicht toch omdat ooit in Nederland heeft gewoond.
Deze organisatie die India zo eigen is had ik al eerder gememoreerd. Debu verongelijkte Auroville met een nieuwe natie, die slechts 50 jaar oud is en ja de Nederlanders zijn natuurlijk erg goed in organiseren en dat staat zelfs op het veldje van Internationale vlaggen die ik ook op het veld van de visitorcentrum vind. Ik ben dan toch wel trots op onze eigenschappen. Op datzelfde veldje vind ik de bekrachtiging van de Dalai Lama al in 1993 voor het gedachtegoed van Auroville. Daarnaast vind je van de verschillende landen hun specifieke eigenschappen omschreven, waarmee ze allemaal in Auroville een unieke bijdrage kunnen leveren. Wat opvalt is dat Nederland pas in 2009 zijn officiële intrede via de Nederlandse organisatie Venwoude heeft gedaan. Ik was er in 2011 dus samen met Raja al redelijk vroeg bij. Inmiddels wonen er wel zo'n beetje 85 Nederlanders als Aurovilliaan in Auroville.
Maar even terug naar de hoofdlijn en tevens het belangrijkste onderwerp van dit bericht over zou gaan: The Mother en Sri Aurobindo. Ze vonden elkaar ergens eind jaren 50, terwijl Aurobindo als Indiase man al veel ouder en langer spiritueele inzichten deelde, waarvoor hij kennelijk ook een paar x in de gevangenis belandde in de jaren 30 werd de van oorsprong Francaise naar India getrokken vanuit haar visioen. Ze kwamen elkaar op het landgoed van het huidige Auroville tegen en resoneerden volledig op hun spirituele kennis. Hun overdracht naar de toenmalige bevolking is zeer groot te noemen. In het begin had The mother een visioen dat het juist India en deze plek moest zijn waar zich een nieuwe belofte van een unieke samenleving waarheid zou worden. Mensen van heinde en ver zou deze gemeenschap vullen met een nieuwe visie van leven. Juist vanuit de openheid die de Indiërs hebben, de kinderlijke onbevangenheid kwam een gemeenschap gebaseerd op vrijheid, gelijkheid en broederschap tot stand. Elkaar helpen is in India nog steeds de basis waar je als buitenlander mee te maken krijgt. The mother had met Aurobindo verschillende visioenen en sprak hierover in het openbaar. Ik woon op dit moment bij een van oorsprong geboren Indiase vrouw die deze tijd nog bewust beleefd heeft. Ze spreekt over het genot om alles zo primitief en eenvoudig te doen, waar ook totaal geen behoefte aan materialisme was. Ze kon leven met 4 stellen kleren per jaar en koek met Kerstmis. Hoewel Auroville snel veranderd en helaas vele gerechtelijke strijden om het land vanuit buiten toch binnen Auroville terrein won, heeft de gemeenschap zich hierdoor ook op zekere hoogte aangepast aan de wereldse en economische krachten. Maar nog steeds bestaat het gemeenschapsleven, en daarin verschilt Auroville met de Westerse Samenleving,want iedere Aurovilliaan draagt 30% van zijn inkomen af aan de gemeenschap en houdt daarna misschien 30 % over om werkelijk van te kunnen leven. Daarnaast worden projecten op gebied van water, milieu, ecologie en menselijke ontwikkelingen onderzocht en door donaties van vele landen en fondsen ondersteund.
The mother heeft verschillende uitspraken over het ego, het ego die als enige je elke keer weer kan bedonderen en die je als mens elke dag opnieuw dezelfde fouten laat maken, welke uiteindelijk het ongeluk van de mensen bewerkstelligt. Het uit zijn op eigen gewin is niet het doel van het leven volgens de Divine.Wel is het doel om vanuit je hoger zelf naar het grote geheel en daarmee de eenheid te leven en je daarmee steeds meer glimpen van die eenheid laat ervaren. De integrale Yoga die Sri Aurobindo in zijn boeken heeft beschreven, is naast meditatie de enige weg naar dat geluk.
Op bijbehorende foto's die op een pad die naar zowel de Matre Mandir als het visitor centrum toeleiden, behoeven de teksten nauwelijks uitleg.
Ik moet zeggen waar ik een paar dagen geleden nog niet goed wist waarom ik hier ook al weer was en me niet meer in die alternatieve wereld wou bewegen, heeft zich dat nu veranderd in een enthousiaste houding door de vele mensen die ik tegenkom die zich bezighouden met de essentie van het leven. Of het nu de Amerikaanse vrouw is die leidt aan HIV en zelfs meer dan 24 jaar geleden met Aids was gediagnosticeerd en juist door een strikt veganistisch dieet en yoga haar leven heeft gevoed en nog meer op zoek naar de essentie van Raw food wil leven, of de Engelsman die na de dood van zijn vrouw nu op zoek is naar een wijze van verwerking en of nieuw leven. Ik noem maar even twee situaties.Auroville laat je in contact komen met die essentie van mensen, die je overal op straat in de gasthuizen of in workshops kan ontmoeten. De nieuwsbrief, de vele boeken, het futuristische expositiecentrum laten je al snel van gedachten veranderen. Je raakt je negatieve gedachten, die je misschien niet eens meer herkent als zodanig kwijt.
Ik heb deze week het herstel en de rust zijn kans gegeven en me nog niet bewogen in vrijwilligerswerk of workshops, maar dat zal volgende week wel anders worden..
De andere meest aangrijpende en herkennende uitspraak van the Mother is dat bijna elk land, elke natie zich al vanaf de jaren 50 destructief bedient van grondangst die de wereldvrede bedreigt. Dat de angst voor dreiging, een o zo simpele maar kennelijk niet om te draaien principe van de Westerse mens is, die hierdoor steeds verder verwijderd van zijn natuurlijke Zijn valt hier weer eens op zijn plek. De natuur heeft zoveel krachten en sommige mensen noemen dit ook entiteiten die als je goed erna kan luisteren juist het tegenovergestelde van angst geeft. Op dit moment lees ik een mooi boek van Laura Esquivel, die een jonge vrouw neerzet die door de krachten van de natuur haar jeugd beleefd. De kracht van vuur wordt bijvoorbeeld besproken als zijnde een verdovend en transformerende bron voor verkeerde gedachten
Hoe vaak gebruiken we in het westen wel niet vuur als symbool en hoe vaak is de basis van de vier elementen, vuur water lucht en aarde niet als essentieel uitgangspunt van mijn yoga besproken. Hoeveel mensen zitten niet graag in een vuurtje te staren?
Kortom het is heerlijk me weer over te leveren aan de mystieke gewaarwordingen in de natuur en het pad van The mother weer eens meer uit te diepen.
Wie weet wordt je ook geïnspireerd en kom je ook binnenkort naar Auroville. Want het trekt mensen van over de hele wereld, jong tot oud aan.
Opnieuw ben ik verhuisd, nu naar een prachtig Auroville model huis, waar we met 8 kamers in een soort van boerderij allemaal een eigen optrekje hebben. Ik had weer eens geluk, want ik werd een dag ervoor gevraagd toch iets eerder dan de genoemde datum uit Arka te vertrekken, omdat ze hadden dubbelgeboekt. Dus ging ik op zoek, eerst met mensen die zogenaamd wel iets voor me wisten, een taxichauffeur, maar op het moment suprême was hij niet aanwezig om mij naar zijn uitgezochte plek te brengen. Dus zelf op zoek en ik had het universum toevertrouwd een mooie plek te willen vinden. In het visitorcentrum waar je kunt boeken voor gasthuizen, was een paar dagen daarvoor nog voor niemand plek, want de maanden december tot en met februari zijn hoogseizoenmaanden. Het weer is zo aangenaam dat iedereen hier als buitenlander dan wel wil vertoeven. Dus ik dacht wat doe ik hier eigenlijk, maar tegen bijna beter weten in gokte ik dat het misschien positief zou uitvallen. En ja dit keer had ik dus geluk bij het vinden van een deel van een Auroville model huis. Onze Indiase vrienden die ook al een paar x verwoede pogingen hadden gedaan, kregen tot dan toe nul op hun rekest en het toeval wou dat ik nu bij hetzelfde huis wel ingang kreeg.
Dingen kunnen zo veranderen in India, je weet nooit of het de volgende dag nog dezelfde uitgangspunten als daarvoor heeft, dat is waar je mee moet leren omgaan. Dat dat soms tot ook mijn ergernis kan leiden mocht ik vandaag weer eens ervaren. De telefonische afspraak voor de Matre Mandir gaf me de mogelijkheid om met een nummer naar binnen te kunnen lopen. Ik had me nog een dag daarvoor nog eens bij het kernpunt van kaartenuitgave in het visitorcentrum vergewist van mijn situatie. Opnieuw moet je dan met de Indiase communicatie weten om te gaan, want de vrouw snauwde me haast met een vriendelijke glimlach toe, waarvoor ik dan kwam, terwijl ik geen beginnend Matre Mandir bezoekster was. In 2011 had ik immers samen met Raja dit centrum ook al eens bezocht. Dus ik ging vol vertrouwen vanochtend al vroeg op pad, met mijn mooiste outfit, maar nee hoor, ik had geen kaart en was niet gebracht met een bus van het visitorcentrum, dus ik mocht er niet in. Pissig als ik was, wees ik de baliemedewerker toch even fijntjes op de niet transparante organisatie en ik moest dan maar wachten totdat hij de betreffende vrouw zou spreken, die me had uitgelegd geen kaart meer nodig te hebben. Wachten duurt in India erg lang en ik koos toen maar eieren voor mijn geld, want de volgende dag zou ik immers ook nog met Raja willen gaan. Ook al had ik nu voor hem maar 1 nummer gereserveerd, de baliemedewerker verzekerde mij dat ik de volgende dag wel met twee mensen naar binnen zou kunnen. Daarover zou hij me zeker nog bellen vandaag. maar helaas je voelt het al aan, dat telefoontje heb ik vandaag niet gehad.Stom dacht ik, ik had toch even de naam van de medewerker moeten vragen, want toen ik zelf belde was hij ook in geen velden of wegen te bekennen. Dus dan maar even bij het visitorcentrum koffie drinken dacht ik. Daar deed ik mijn verhaal aan de telefoon aan Raja en een uit Nederland komende Indiase man ving mijn verhaal, welke ik half in het Nederlands half Engels hield, op. Hij gaf toe hoe de organisatie hem zelfs soms naar de keel greep, omdat andere Indiase mensen vaak bij hem terecht komen om een kaart te eisen. Goed ik krijg morgen van hem zeker twee kaarten. En deze man komt vertrouw ik nu dan ook, wellicht toch omdat ooit in Nederland heeft gewoond.
Deze organisatie die India zo eigen is had ik al eerder gememoreerd. Debu verongelijkte Auroville met een nieuwe natie, die slechts 50 jaar oud is en ja de Nederlanders zijn natuurlijk erg goed in organiseren en dat staat zelfs op het veldje van Internationale vlaggen die ik ook op het veld van de visitorcentrum vind. Ik ben dan toch wel trots op onze eigenschappen. Op datzelfde veldje vind ik de bekrachtiging van de Dalai Lama al in 1993 voor het gedachtegoed van Auroville. Daarnaast vind je van de verschillende landen hun specifieke eigenschappen omschreven, waarmee ze allemaal in Auroville een unieke bijdrage kunnen leveren. Wat opvalt is dat Nederland pas in 2009 zijn officiële intrede via de Nederlandse organisatie Venwoude heeft gedaan. Ik was er in 2011 dus samen met Raja al redelijk vroeg bij. Inmiddels wonen er wel zo'n beetje 85 Nederlanders als Aurovilliaan in Auroville.
Maar even terug naar de hoofdlijn en tevens het belangrijkste onderwerp van dit bericht over zou gaan: The Mother en Sri Aurobindo. Ze vonden elkaar ergens eind jaren 50, terwijl Aurobindo als Indiase man al veel ouder en langer spiritueele inzichten deelde, waarvoor hij kennelijk ook een paar x in de gevangenis belandde in de jaren 30 werd de van oorsprong Francaise naar India getrokken vanuit haar visioen. Ze kwamen elkaar op het landgoed van het huidige Auroville tegen en resoneerden volledig op hun spirituele kennis. Hun overdracht naar de toenmalige bevolking is zeer groot te noemen. In het begin had The mother een visioen dat het juist India en deze plek moest zijn waar zich een nieuwe belofte van een unieke samenleving waarheid zou worden. Mensen van heinde en ver zou deze gemeenschap vullen met een nieuwe visie van leven. Juist vanuit de openheid die de Indiërs hebben, de kinderlijke onbevangenheid kwam een gemeenschap gebaseerd op vrijheid, gelijkheid en broederschap tot stand. Elkaar helpen is in India nog steeds de basis waar je als buitenlander mee te maken krijgt. The mother had met Aurobindo verschillende visioenen en sprak hierover in het openbaar. Ik woon op dit moment bij een van oorsprong geboren Indiase vrouw die deze tijd nog bewust beleefd heeft. Ze spreekt over het genot om alles zo primitief en eenvoudig te doen, waar ook totaal geen behoefte aan materialisme was. Ze kon leven met 4 stellen kleren per jaar en koek met Kerstmis. Hoewel Auroville snel veranderd en helaas vele gerechtelijke strijden om het land vanuit buiten toch binnen Auroville terrein won, heeft de gemeenschap zich hierdoor ook op zekere hoogte aangepast aan de wereldse en economische krachten. Maar nog steeds bestaat het gemeenschapsleven, en daarin verschilt Auroville met de Westerse Samenleving,want iedere Aurovilliaan draagt 30% van zijn inkomen af aan de gemeenschap en houdt daarna misschien 30 % over om werkelijk van te kunnen leven. Daarnaast worden projecten op gebied van water, milieu, ecologie en menselijke ontwikkelingen onderzocht en door donaties van vele landen en fondsen ondersteund.
The mother heeft verschillende uitspraken over het ego, het ego die als enige je elke keer weer kan bedonderen en die je als mens elke dag opnieuw dezelfde fouten laat maken, welke uiteindelijk het ongeluk van de mensen bewerkstelligt. Het uit zijn op eigen gewin is niet het doel van het leven volgens de Divine.Wel is het doel om vanuit je hoger zelf naar het grote geheel en daarmee de eenheid te leven en je daarmee steeds meer glimpen van die eenheid laat ervaren. De integrale Yoga die Sri Aurobindo in zijn boeken heeft beschreven, is naast meditatie de enige weg naar dat geluk.
Op bijbehorende foto's die op een pad die naar zowel de Matre Mandir als het visitor centrum toeleiden, behoeven de teksten nauwelijks uitleg.
Ik moet zeggen waar ik een paar dagen geleden nog niet goed wist waarom ik hier ook al weer was en me niet meer in die alternatieve wereld wou bewegen, heeft zich dat nu veranderd in een enthousiaste houding door de vele mensen die ik tegenkom die zich bezighouden met de essentie van het leven. Of het nu de Amerikaanse vrouw is die leidt aan HIV en zelfs meer dan 24 jaar geleden met Aids was gediagnosticeerd en juist door een strikt veganistisch dieet en yoga haar leven heeft gevoed en nog meer op zoek naar de essentie van Raw food wil leven, of de Engelsman die na de dood van zijn vrouw nu op zoek is naar een wijze van verwerking en of nieuw leven. Ik noem maar even twee situaties.Auroville laat je in contact komen met die essentie van mensen, die je overal op straat in de gasthuizen of in workshops kan ontmoeten. De nieuwsbrief, de vele boeken, het futuristische expositiecentrum laten je al snel van gedachten veranderen. Je raakt je negatieve gedachten, die je misschien niet eens meer herkent als zodanig kwijt.
Ik heb deze week het herstel en de rust zijn kans gegeven en me nog niet bewogen in vrijwilligerswerk of workshops, maar dat zal volgende week wel anders worden..
De andere meest aangrijpende en herkennende uitspraak van the Mother is dat bijna elk land, elke natie zich al vanaf de jaren 50 destructief bedient van grondangst die de wereldvrede bedreigt. Dat de angst voor dreiging, een o zo simpele maar kennelijk niet om te draaien principe van de Westerse mens is, die hierdoor steeds verder verwijderd van zijn natuurlijke Zijn valt hier weer eens op zijn plek. De natuur heeft zoveel krachten en sommige mensen noemen dit ook entiteiten die als je goed erna kan luisteren juist het tegenovergestelde van angst geeft. Op dit moment lees ik een mooi boek van Laura Esquivel, die een jonge vrouw neerzet die door de krachten van de natuur haar jeugd beleefd. De kracht van vuur wordt bijvoorbeeld besproken als zijnde een verdovend en transformerende bron voor verkeerde gedachten
Kortom het is heerlijk me weer over te leveren aan de mystieke gewaarwordingen in de natuur en het pad van The mother weer eens meer uit te diepen.
Wie weet wordt je ook geïnspireerd en kom je ook binnenkort naar Auroville. Want het trekt mensen van over de hele wereld, jong tot oud aan.
